اسماعیل خوئی

اسماعیل خوئی در سال ۱۳۱۷ در مشهد متولد شد و در طول عمر پربار خود، به عنوان یکی از برجسته‌ترین شاعران معاصر ایران، نویسنده‌ای توانمند و روشنفکری جسور شناخته شد.

او از بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران بود و در جنبش روشنفکری ایران نقشی فعال ایفا کرد. خوئی در دانشگاه تربیت معلم فلسفه تدریس می‌کرد و اشعاری درخشان در قالب شعر نیمایی سروده که به دلیل زبان ساده و روان، لحنی تغزلی و اجتماعی و مضامینی عمیق درباره عشق، آزادی، عدالت اجتماعی و نقد ظلم و ستم، مورد استقبال فراوان قرار گرفته‌اند.

خوئی در سال 1363 به لندن مهاجرت کرد. او در سال ۱۳۸۱ جایزه شعر بنیاد کریستینسن را دریافت کرد و سرانجام در سال ۱۴۰۰ در لندن درگذشت.

اشعار اسماعیل خوئی به زبان‌های مختلف ترجمه شده و او به عنوان یکی از پیشگامان شعر متعهد، تاثیر بسزایی بر نسل‌های بعدی شاعران گذاشته است. وصیت او مبنی بر سوزاندن پیکرش در لندن، نمادی از روح آزاد و رها اوست که همواره در جستجوی حقیقت و عدالت بود.