توتوچان ماجرای دختریه که تازه به مدرسه رفته و به خاطر اینکه در چارچوب‌های رفتاری اون مدرسه عمل نمی‌کنه از مدرسه اخراج میشه و به مدرسه‌ای میره که اونجا آموزش آزادی دارن به دور از قید و بند مدارس دیگه با یک مدیر که عاشق بچه‌هاست. خیلی داستان جذاب و لطیف و آموزنده‌ای هست و من اگه مسئول بودم به تمام کسایی که درس می‌خونند تا معلم بشن این کتاب رو هدیه میکردم.ه
برگرفته از goodreadsتوتو -چان و چالش های کودکانه اش، نشون دهنده ی تاثیر منفی یک محیط آموزشی انعطاف ناپذیره که بچه ها رو مطابق معیار خودش قالب میزنه و اما در مقابل اون داستان یک مدرسه ی عجیبه و لطف حضور یک مدیر که با عشق این مدرسه رو اداره می کنه و درک درستی از دنیای بچه ها داره و به سمتی هدایتشون می کنه تا استعدادهاشون رو کشف کنند و با وجود ضعف روحی یا محدودیت جسمی بتونن خودشون رو باور کنند و اعتماد بنفس داشته باشند،... هرچند که جنگ نمی ذاره این خوشبختی ادامه دار بمونه اما پیشرفت بچه ها و موفقیت آینده شون، حفظ خاطره ها و دوستیشون، درستی راه مدیر رو تایید می کنه!
توتو-چان و مدرسه ی شگفت انگیزش من رو به دوران دبستانم برد...🙄
من هم مثل توتو-چان وقتی کلاس اول بودم برای کشیدن نقاشی روی نیمکت(بیت المال مدرسه!🤭) توبیخ و تهدید به اخراج شدم،...بازیگوشی و کنجکاوی ها هم معمولا نتیجه ی خوبی نداشت🫠
تاثیر "مفید" جریمه ها، درک نشدن ها و نگه داشتن ما بعد زنگ آخر ،به عنوان تنبیه به بهانه شیطنت ، در حالی که فقط چند هفته بود که با فضای مدرسه آشنا شده بودیم و ... در علاقه مندی ما به بازگشت و دوست داشتن باز آمد بوی ماه مدرسه تاااا امروز، غیر قابل انکاره😵💫😁
این مدرسه برای من یادآور جذابیت کارتون سفر های علمی (The Magic School Bus) بود که داشتن همچین کلاس های درسی هنوزم رویای خیلی از ما هست😍
برگرفته از goodreadsخیلی قشنگ بود.
برگرفته از goodreads
Hanieh Sadat Shobeiri
5 out of 5 stars
۱۴۰۲/۱۲/۱۳
5/5
"داشتن چشم و ندیدن زیبایی، داشتن گوش و نشنیدن موسیقی، داشتن شعور اما تشخیص ندادن حقیقت، و داشتن قلبی که هرگز برانگیخته نمی‌شود و آتشی به‌پا نمی‌کند، برای انسان امری وحشتناک است."
برگرفته از goodreadsموقع خوندن کتاب باید همش به خودم یادآوری می کردم که اولا مدرسه توموئه و آقای کوبایاشی واقعا وجود داشتن، دوما تقریبا هشتاد سال از زمان اتفاقات کتاب گذشته. و باور کردن این دو موضوع اصلا کار راحتی نیست!!!
برگرفته از goodreads
Shakila Nabakhteh
4 out of 5 stars
۱۴۰۰/۷/۲۸
•توتوچان، دخترکی آن سوی پنجره
•تتسوکو کورویاناگی
•سیمین محسنی
•نشر نی
.
📓 داستان این کتاب درباره‌ی دختری به اسم توتوچانه که از مدرسه اخراج شده و مادرش اون رو برای ثبت نام به مدرسه‌ی توموئه میبره. مدرسه‌ی توموئه یه مدرسه‌ی معمولی نیست. توتوچان این رو از همون روز اول متوجه میشه چون مدیر مدرسه، آقای کوبایاشی با حوصله‌ای وصف‌نشدنی چهار ساعت تمام به حرف‌های درهم و برهم توتوچان گوش میده.
کلاس‌های درس این مدرسه هم مثل بقیه مدرسه‌ها نیست. بچه‌ها توی واگن‌های قطار میشینن و بعد از تدریس معلم، اجازه دارن روی هر موضوع و درسی که خودشون دوست دارن کار کنن. اون‌ها کلاس موسیقی، اردو، باغبونی، آشپزی و… دارن و بخاطر همینه که بچه‌ها عاشق مدرسه و مدیرشن. اما حمله آمریکا به ژاپن همه چیز رو عوض میکنه.
.
📖 این کتاب، تا حدود زیادی واقعیه. نویسنده‌ی کتاب همون توتوچانه که از مدرسه اخراج میشه، بدون اینکه خودش مطلع بشه. مادرش سال‌ها بعد این موضوع رو بهش میگه. آقای کوبایاشی، با هزینه خودش این مدرسه رو ساخته و بعد از اینکه یکی از بمب‌های آمریکایی روی مدرسه میفته، دیگه توانایی ساخت مجدد اون رو نداره.
.
📌من فکر میکنم خوندن این کتاب برای هر کسی که به نوعی با بچه‌ها در ارتباطه لازمه. چه معلمها و مدیران مدرسه، چه والدین. این کتاب نشون میده که چقدر سیستم ��موزشی کشور غلطه و چقدر این سیستم با روح و سرشت بچه‌ها دشمن و در تضاده.
.
📝 قبلا هم گفته بودم که من هر کتابی رو که درباره‌ی مدرسه باشه دوست دارم. این یکی واقعا قشنگ بود و دلم میخواست میشد برای فقط یک روز هم که شده شاگرد مدرسه‌ی توموئه باشم و چیزی از اقیانوس و چیزی از تپه‌ها ناهارم باشه. 🥺 هم بزرگترها و هم بچه‌ها از خوندن این کتاب لذت میبرن و محدوده سنی خاصی نداره بنظر من 😍
برگرفته از goodreads
Reihaneh_T
5 out of 5 stars
۱۳۹۳/۱/۳۱
مدرسه رویایی...
مدرسه ای که واقعا رویایی واستثنایی بود...
مدرسه ای که بچه هایی که استثنایی نبودند روهم استثنایی پرورش داد وبه هر بچه ای اجازه داد خودش رو نشون بده ازیک بچه عادی تا بچه های برچسب داری مثل توتو چان وتاکاهاشی و می یازاکی.
چقدر خوب ورویایی بود ...
اولین کتابی بود که متحولم کرد وباعث شد تو رفتارم با بچه ها تجدید نظر کنم!
به خصوص که موقع خوندنش دائما یه کودک دور وبرم بود...
او به اموزگارانش توصیه میکرد:((مانع بلند پروازی های کودکان نشوید ))یا ((رویاهای کودکان از رویاهای شما بزرگ تر است.))
عالی بود.حیف که ایجاد همچین مدرسه ای رویایی مصادف شده بود باجنگ جهانی دوم وخرابی مدرسه:((
حیف که اقای کوبایاشی رفت وندید ادم ها(چند نسل بعد تر ازخودش فکر کنم!) تو گوشه وکنار دنیا باهاش به وسیله همون دختر کوچولو که 4 ساعت به حرفاش گوش کرداشنا شدند...
برگرفته از goodreads
Nikta Khoraman
5 out of 5 stars
۱۴۰۰/۲/۲
پنج ستاره به یاد آقای کوبایاشی عزیز:*
برگرفته از goodreads
Niloofar Masoomi
4 out of 5 stars
۱۴۰۱/۵/۲
داستان های راجع به مدرسه و ادبیات آسیای شرق، همیشه خوب و امیدبخشند.
آقای کوبایاشی مهربان و آدم های اینچنین زیبایی و رنگ دنیا هستند.
برگرفته از goodreads
Mahsa Kazemi
5 out of 5 stars
۱۴۰۰/۹/۱۴
توتوچان رو بعد از كتاب كليدر شروع كردم به خوندن اونم بعد از يك ماه وقفه تو كتاب خوندنم ، اعتراف ميكنم اولش به سختي پيش ميرفت و اصلااااا نميتونستم دوستش داشته باشم ، شايد چون همش دنبال قلم دولت آبادي بودم نميدونم واقعا. بعد از 3هفته كتاب رو تموم كردم و در انتها عاشقش شدم ...
برگرفته از goodreadsدوباره به یادم آورد چرا دلم می‌خواهد معلم باشم.
برگرفته از goodreadsسراسر لذت و حس خوب... یه شیطنت و خلاقیت خاصی تو همه شخصیت ها داشت! فلش بک زدم به دوران مدرسه، که بزرگترا چه رفتارهایی داشتن و مادر و اقای مدیر چه عکس العمل هایی!این ازادی ذهن که به بچه ها داده شده بود خوندنش از دور هم حتی به ادم حس عجیب خوبی میداد، چه برسه به داشتنش!
خوندنشو به همه توصیه میکنم مخصوصا اونایی دوران بچگی تحت بایدها و نبایدها بزرگ شدن و اذیت شدن...
برگرفته از goodreads
Sattar Shayesteh Far
5 out of 5 stars
۱۴۰۲/۹/۸
روایت واقعی از کودکی ژاپنی در خلال جنگ جهانی دوم در مدرسه ای به نام تومواِ ، این کتاب در دوسال ۶ ملیون نسخه در ژاپن فروخته
و جرقه ای برای تغییر نظام آموزشی ژاپن پس از جنگ از یک سیستم خشک با قالب هایی از پیش تعیین شده برای همه تا ایجاد خلاقیت و رشد طبیعی مبتنی بر ارزش ها و استعداد های فردی کودکان است ، شخصیت اصلی داستان کودکی اخراجی ژاپنی به نام توتوچان از مدرسه خشک و استعداد کش و ثبت نام آن در مدرسه تومواِ با مدیریت فردی روشنفکر و آینده نگر به نام آقای کوبایاشی
، میتوان گفت این کتاب فقط به خاطر آقای کوبایاشی نوشته شده ، فردی که عاشق کودکان است و کلاس ها و دروس این مدرسه را برای آینده ژاپن و ایجاد حس همدردی و کار گروهی طراحی میکند کلاس های مانند رقص ، گشت و گذاری در طبیعت ، موسیقی و هرآنچه باعث تعالی و رشد فکری کودکان میشود حتی اسم ناهارهایی که کودکان باید به مدرسه بیاورند خلاقانه( چیزی از دریا و چیزی از تپه ها) گذاشته شده
برگرفته از goodreadsدلم میخواد سر فرصت واسه فازی بگیرم یکی، تازه تربیت معلم تموم کرده، ابتدایی درس میده، خیلی باذوقه، به دردش میخوره🥹
برگرفته از goodreadsکاش همچین مدرسه و مدیری در همه جای دنیا وجود داشت.
برگرفته از goodreadsبرای هر کسی که دستی در آموزش داره، خوندنش میتونه مفید باشه
برگرفته از goodreadsبگذارید کودکان طبیعی عمل کنند.آرزوها و اهداف و جاه طلبی هایشان را بر هم نزنید.رویاهای آنها از رویاهای شما بزرگتر است.
.
.
.
داشتن چشم و ندیدن زیبایی، داشتن گوش و نشنیدن موسیقی، داشتن شعور اما تشخیص ندادن حقیقت، داشتن قلبی که هرگز برانگیخته نمی‌شود و در نتیجه هرگز آتشی به پا نمی کند، برای انسان امری وحشتناک است.
.
.
.
مدیر مدرسه همیشه از والدین دانش‌آموزان درخواست میکرد فرزندان خود را با بدترین لباس هایی که دارند به مدرسه بفرستند.او می خواست دانش آموزان لباس های بد خود را بپوشند تا گل آلود و پاره شدن لباس ها اهمیتی نداشته باشد.او از این که دانش آموزی نگران تنبیه شدن در اثر کثیف شدن لباس باشد و یا از ترس پاره شدن لباس در پیوستن به بازی دیگران تردید به خود راه دهد، امری شرم آور می دانست.
برگرفته از goodreadsتوتوچان،دخترکی آنسوی پنجره
من اسمش رو گذاشتم یک کتاب چند وجهی. کتابی داستانی ، اتوبیوگرافی و آموزشی. هر صفحه این کتاب رو با لذت تمام خواندم. کتاب خاطرات نویسنده از دوران دبستانش قبل از جنگ دوم جهانی در مدرسه ای کاملا متفاوت از دیگر مدارس در کشورژاپن و حتا بهتره بگیم در سراسر دنیا رو برای ما بازگو میکنه. همه ما کودکی مانند توتوچان رو درونمان به عنوان یک انسان بزرگسال و یا کودکی در اطرامون داریم. و برای من خواننده کتاب در هر سطرش این سوال مطرح میشد که چقدر به این کودک بها داده شد؟ چقدر سرکوب شد و چقدر کمک به پرورش استعداد و آموزش صحیح و تکریم شخصیتش شد؟
امیدوارم این کتاب روزی مرجعی برای نظام آموزشی کشور بشه . افرادی مسئولیت آموزش و اداره مدارس رو بر عهده داشته باشند که علاوه بر تخصص، عاشق مدرسه و بچه ها باشن.
امیدوارم همه مدیر مدرسه ای مثل آقای کوبایاشی داشته باشند که عاشق تک تک بچه های مدرسه ش بود. مدیری که درس زندگی رو به دانش آموزانش آموزش داد. امیدئارم همه مدیری داشته باشند که نگران سلامت بچه ها باشه بهشون بگه غذاهاتون حتما چیزی از اقیانوس ها و چیزی از تپه ها داشته باشه. اجازه بده بچه ها اونجور که دلشون میخواد برقصن، آواز بخونن، موسیقی رو از دنیای خودشون بشنون و یاد بگیرن. بهشون یاد بده انسان ها با توجه به شرایط فیزیکی و اجتماعی و روحی شون هر کدوم میتونن با استعدادترین باشند و باید توانمندی هاشون کشف بشه. با کار گروهی مسئولیت پذیرشون کنن و ....
با اتمام این کتاب اشک ریختم، و آرزو کردم هرگز مدرسه ای در هیچ کجای این کره خاکی ویران نشه.
برگرفته از goodreads
Nafiseh Miraei
3 out of 5 stars
۱۳۹۷/۵/۳
کتاب را نخوانده‌بودم اما در جریان مدرسه‌ی توموئه بودم. بالاخره به اصرار دوستی که می‌گفت باید بخوونیش، مجبور شدم بخوانم. توتوچان، دخترکی که آن سوی ��نجره می ایستد در انتظار نوازندگان خیابانی، دوست داشتنی است. بیش از این که کتاب جذاب باشد این بچه بود. و میشد که دلم براش تنگ هم بشود. مدرسه‌ی توموئه و آقای کوبایاشی هم در ژاپن 1937 درخشان هستند. هر چند حالا بعضی رویکردهاشان برای من مقبول نیست. نویسنده که همان توتوچان بزرگسال است تکه‌تکه از خاطرات دوران مدرسه نوشته. برای من این ناخوشایندترین شیوه‌ی نگارش است. و خاطره‌نویسی این طوری کوتاه‌کوتاه، سخت وصلِ به کتاب نگه می‌داردم. ترجمه‌ی خوبی هم نکرده سیمین محبی و این هم باعث میشد ادامه دادن کتاب برام سخت باشد. اما چه خوب که تجربه‌های آموزشی ثبت میشوند و چه خوب که امروز می‌توانیم مرورشان کنیم
برگرفته از goodreads
maryammehrvar
3 out of 5 stars
۱۳۹۹/۲/۳۱
کتاب جذاب و گیرا شروع میشه و مدرسه ی توموئه و مدیرش ؛ مدرسه ی آرزوهای هر کدوم از ماست که دوست داشتیم تو همچین فضایی درس بخونیم . و نکته ی جالب اینکه شما دنیا رو از دید یه بچه ی شش هفت ساله میبینید اما از اواسط کتاب خاطرات روزمره ی کودکی توتوچان شروع میشه که خیلی جاها خسته کننده و حوصله سر بره ولی دوباره اواخر کتاب شما رو جذب خودش میکنه .
در کل خوندنش برای آشنایی با یه مدرسه ی رویایی که روزگاری قبل از جنگ جهانی وجود داشته و مدیری که دغدغه ی تربیت داشته مخصوصا اگر در زمینه ی تربیتی کار میکنید خالی از لطف نیست .
برگرفته از goodreads
Zinatrahimi
5 out of 5 stars
۱۳۹۸/۲/۲۹
یکی از عزیزترین کتابهای من توتوچانه.
تمام بخش های این کتاب برای من الهام بخش بود و در تمام طول مطالعه ی این کتاب افکارم درمورد کودکان و شیوه ی تربیت و پرورش شون رو باز نگری کردم. بارها و بارها برگشتم و برمی گردم به قسمت هایی که علامت زدم تا دوباره بخونمشون و لذت ببرم از این همه بلوغ در منش مدیر مدرسه، آقای سوزاکو کوبایاشی نازنین
برگرفته از goodreads
Reza Ranjbar
4 out of 5 stars
۱۳۹۷/۲/۱۱
بنظرم هرکسی که به نوعی با کودک درگیره یکبار باید این کتاب رو بخونه. خوشبختانه این‌روزا مدرسه‌های طبیعت که تو ایران ایجاد شدند که مقداری از حس و حال مدرسه کوموئه رو تداعی میکنه
برگرفته از goodreads
Sayna Mardani
4 out of 5 stars
۱۳۹۳/۲/۱۱
ژاپن را اگر آرمانشهر آموزش و پرورش خلاق تصور کنیم، «مدرسه‌ی رویایی» راهنمایی برای ترسیم این آرمان است.
توتوچان دخترکی سرزنده، کنجکاو و خلاق است که با قوانین از پیش تعیین شده‌ی دنیای بزرگتر ها در مدرسه کنار نمی‌آید. در کلاس درس آرام و قرار ندارد و برای همه‌ی قوانین مدرسه دلیل منطقی می‌خواهد.
سرنوشت این ذهن خلاق و متفاوت را آدم‌هایی تعیین میکنند که اندیشه‌های متفاوت در چارچوب ذهنشان تعریف نشده‌است. توتوچان در اولین سال دبستان از مدرسه اخراج میشود.
کتاب با ورود توتوچان به مدرسه‌ی جدید آغاز میشود. نویسنده ما را با دنیای جدیدی آشنا میکند. مدرسه‌ای رویایی که کلاس‌هایش در واگن‌های قطار و در میان گل و گیاهان تشکیل میشود. مدرسه‌ای که در آن هر دانش‌آموز مجاز است سوال بپرسد، به چالش بکشد و به چالش کشیده شود. مدیری که معتقد است بزرگترین نعمت هر کودک طبیعت اوست و می‌کوشد دانش‌آموزان را از طبیعت و استعداد ذاتی خود دور نکند.
نقطه‌ی عطف آشنایی با این دنیای رویایی آن‌جاست که در می‌یابیم توموئه بر خلاف نامش یک مدرسه‌ی رویایی نیست بلکه بخشی از خاطرات نویسنده، تتسوکو کورویاناگی، شخصیت مشهور رسانه‌ای ژاپن از اولین تجربه‌های دانش‌آموزی خود است.
کورویاناگی می‌کوشد با ترسیم «توموئه» و تحولی که آقای کوبایاشی -مدیر مدرسه- در زندگی‌اش ایجاد کرده‌است به خوانندگان وعده دهد که آموزش مبتنی بر خلاقیت نه تنها شدنی است بلکه تجربه شده است. او دست خوانندگان را می‌گیرد، به دنیای ساده، زیبا و بچگانه‌ی توتوچان می‌برد و داستانی را روایت میکند که در تلخ‌ترین روزهای تاریخ ژاپن و زیر غرش آتش جنگ جهانی دوم مدرسه‌ای رویایی بود که در آن کودکان می‌خندیدند و بی‌پروا برای آینده رویا می‌بافتند.
برگرفته از goodreadsتوتوچان داستان دخترکی است پشت پنجره که گوش دادن به آهنگ دسته موسیقی خیابانی را بیشتر از درس خشک کلاس دوست دارد. معلمی که از دست او عاصی شده و بالاخره عذرش را می خواهد و این بزرگترین شانس توتوچان است. رفتن به مدرسه ای جدید. کلاس هایی که از واگن های خالی قطاری قدیمی تشکیل می شوند. گردش در طبیعت، موسیقی، شعر، همه چیز در مدرسه جدید متفاوت است و از همه آنها تاثیر گذار تر در ذهن دخترک کوچک مدیر مدرسه است که همیشه به او می گوید: تو دختر خوبی هستی
توتوچان داستان واقعی زندگی اش را در یک مدرسه «خیالی» تعریف می کند. در یک مدرسه «رویایی». شاگردان این مدرسه هر روز صبح با این قطار قدیمی به سرزمین آرزوهایشان سفر میکنند، سرزمینی پر از خنده و شیطنت و شادی
این کتاب برای مدتهای طولانی در مدارس ژاپن به عنوان بخشی از برنامه رسمی تدریس میشده است. خواندن آنرا به همه مخصوصا معلمان و پدر و مادر ها توصیه میکنم. همه ما نیاز داریم بیاموزیم که با فرزندامان در شرایط مختلف چگونه برخورد کنیم و چه راهی بهتر از خواندن داستانی بسیار جذاب که بر اساس داستانی واقعی در ژاپن نوشته شده است. نویسنده آن سالهای طولانی در ژاپن و آمریکا به تحصیل درباره روش های تربیت کودک مشغول بوده. روش های نوین در آموزش موسیقی، هنر و ... این کتاب می آموزد چطور فرزندانمان را درک کنیم، یه آنها اجازه پرورش استعدادهایشان را بدیم، آزادشان بگذاریم تا بیاموزند و تجربه کنند
علاوه بر همه اینها توتوچان داستانی بی اندازه لطیف و زیباست
برگرفته از goodreads
فاطمه خورشیدی
3 out of 5 stars
۱۳۹۸/۵/۶
شاید خواندن کتاب برای کسانی که میخوان در حوزه تربیت و آموزش کار کنند مفید باشه اما مخاطب واقعی کتاب گروه سنی نوجوان است. برای همین هم کتاب روان و بی‌تکلفی برای مخاطب بزرگسال محسوب میشود و میتوان آن را در مواقعی مثل مسیر رفت‌وآمد، قبل از خواب و ... خواند و زود تمام کرد.
واقعی بودن این داستان آدم را خوش‌حال و امیدوار میکند اما کاش این ماجرا را از نگاه آقای کوبایاشی هم می‌خواندیم و راهنمای روشن‌تری برای خلق مدرسه‌ای که اینطور روی شاگردانش موثر بوده داشتیم.
برگرفته از goodreads
KiAnilrad
5 out of 5 stars
۱۳۹۸/۶/۶
اگه بگم وقتی این کتاب رو می خوندم،بار ها گریه کردم،تعجب می کنید.متن اصلی و داستان نبود که من رو به گریه انداخت،بلکه مقدمه باعث اشک ریختنم شد...
برگرفته از goodreadsکتاب داستانی ساده از مدرسه‌ی عجیب و جذاب ژاپنی "توموئه" است که احتمالا هر کودکی آرزوی رفتن به چنین مدرسه‌ای رو داره.
کاش ژاپنی بودم، به مدرسه‌ی "توموئه" می‌رفتم و آقای کوبایاشی مدیر مدرسه‌م بود.
برگرفته از goodreads#مدرسه_رویایی
توتو چان: دخترکی آن سوی پنجره
داستانی درباره نظام آموزشی خاصی در ژاپن بین سالهای 1937 تا 1945هست. تفاوت سبک آموزشی مدیر مدرسه، آقای کوبایاشی باعث شد تا مدرسه تومواِ برای 50 دانش‌آموز آن، دنیا و سرنوشت‌هایی متفاوت از آنچه که یک مدرسه تحت نظام رایج آموزشی برایشان می‌ساخت، خلق کند.
مانند هر جای دنیا، والدینی هم بودند که نسبت به روش آموزشی مدرسه، انتقاد داشتند و این موضوع از نگاه کلیشه‌ای به سیستم آموزش و پرورش سنتی ناشی میشد.
دنیایی که نویسنده در آن زمان از حضورش در مدرسه توصیف میکند، واقعاً شایسته رویایی نامیده شدن هست. رها گذاشتن ذهن خلاق و پاک کودکان برای خلق بهترین لحظه‌ها، کسب ناب‌ترین تجربه‌ها، فرصت دادن به غم برای درک ارزش شادی، احترام به هم، مشورت، همکاری گروهی، استفاده از موسیقی برای هماهنگی ذهن و جسم کودکان و .....
آموزش این همه ویژگی فقط با رفتار صحیح مدیر و اعتمادسازی برای بچه‌ها بدون برگزاری همایش، سمینار و جلسه در دورانی انجام شد که نه از تلویزیون خبری بود و نه از اینترنت.
روایت‌های نویسنده به طور پراکنده از دوران مدرسه‌اش، طوری انت��اب شده که هر داستان، بخشی از ویژگی مدرسه یا نظام آموزشی خاص مدرسه را نشان می‌دهد. لحظه‌های شاد، غمناک و رنج‌آور داستان، کاملاً خواننده زخم‌خورده از نظام آموزشی معیوب و بیمار را همراه میکند.
کتابی نزدیک به این موضوع در مورد نظام آموزشی در فرانسه، کتاب «همچون یک داستان» اثر دانیل پناک است.
برگرفته از goodreadsمدير مدرسه مي گفت از داشتن چشم اما نديدن زيبايي ، داشتن گوش اما نشنيدن موسيقي ، داشتن عقل اما اگاه نشدن از حقيقت ، داشتن قلبي كه هرگز نتپيده پس هرگز نسوخته، بايد ترسيد.
توتو چان را بصورت ايبوك و پراكنده خوندم. قبل از خواندن كتاب مدت ها برد كه از اطرافيان تعريفش را مي شنيدم. كتاب را با دو ديدگاه پيش بردم يكي خواندن يك داستان و يكي هم از نگاه يك مربي كه ميخواهد ياد بگيرد چطور مربي و معلم بهتري باشد .
اينكه ريويو هايم را با شرح حالي از خودم مينويسم براي اين است كه بشدت معتقدم برداشت من از كتاب بسيار وابسته به شرايط و حالت من در زمان خواندنش دارد . شايد توتوچان را كه ميخواندم انتظار من از آن بسيار بالا رفته بوده و نتوانستم انقدر كه بايد ازش لذت ببرم.
بعنوان يك داستان ، خب وقايع نسبتا پراكنده در يك مدرسه را دنبال كردم كه در عين زيبايي شايد كشش لازم يك رمان را نداشت . و اگر بخواهم بعنوان مربي از كتاب بگويم حداقل اينك�� يكي از مهمترين اصول من در حوزه كودك را تاييد ميكرد كه زمان گذاشتن براي بچه ها و توجه به موجوديت انهاست .
برگرفته از goodreads
sepehrdad
4 out of 5 stars
۱۴۰۰/۱/۳
کتاب خوش‌خوانی است. کتابی در رسای یک مدیر مدرسه‌ی ژاپنی به نام سوزاکو کوبایاشی. خاطرات کودکی تتسوکو کورویاناگی در مدرسه‌ی ابتدایی توموئه در دهه‌ی ۳۰ میلادی و در حقیقت کتابی یادگرفتنی در مورد سیستم آموزش و پرورش ژاپن.
راستش من از کتابها و پایان‌نامه‌های دانشگاهی که می‌خواهند با گونیا و کولیس روش‌های دانشگاهی یک سیستم درست و درمان را معرفی کنند متنفرم. همه‌شان در بخش پیشنهادها مدعی میشوند که با الهام از این سیستم برای درد خودمان این راه‌کار را باید پی بگیریم. حتی اگر بهترین و شدنی‌ترین پیشنهادها را هم که ارائه کنند باز هم دردی را دوا نخواهند کرد. چون روح ندارند. روایتی ندارند که توی ذهن خواننده‌شان چیزی را جا بیندازند. اما کتابهای بی‌ادعایی مثل توتوچان معجزه‌اند. قصه‌ی خودشان را می‌گویند. خاطرات کودکی یک بانوی ژاپنی از دوران تحصیلش در یک مدرسه. اما در ذهنت یک ساختار ایجاد میکنند. یک سیستم ایجاد میکنند. سیستم آموزش و پرورش یک مرد ژاپنی به نام سوزاکو کوبایاشی.
برگرفته شده از sepehrdad.blog.ir
برگرفته از goodreads
Zahra Labbafan
4 out of 5 stars
۱۴۰۰/۵/۲۹
کتابی بود که برایم پر از افسوس هست که چرا افرادی شبیه سوزاکو کویاباشی انقدر کم هستند، به ویژه در ایران.
و از طرف دیگر خوشحالم برای اینکه چنین افرادی هرچند کم در همه جای دنیا هستند و خوش بحال فرزندانی که با چنین افرادی مواجه میشوند.
درسته تو پیش گفتار گفته شده بود که آخر این خاطرات واقعی نویسنده با کویاباشی چطور به اتمام میرسه ولی بازم با خوندم صفحات آخر دلم گرفت.
لعنت به هرچی جنگ هست...
مدرسه خواهرزاده‌ام بعضی از روش‌های کویاباشی رو عملی میکند و به چشم خویش تاثیرش رو دیدم.
شوقی که خواهرزاده‌ام برای مدرسه دارد.
هیجانی که موقع تعریف اتفاقات مدرسه دارد.
و هزاران چیزی که یاد گرفته است.
امیدوارم چنین مدارس و افرادی روز به روز بیشتر شوند....
برگرفته از goodreads
Atiyeh.ghodrati
4 out of 5 stars
۱۴۰۲/۱۰/۱۶
کتاب توتوچان بر اساس واقعیته و خاطرات نویسنده از اول تا سوم دبستانش رو توصیف میکنه
داستان مدرسه ای که یه مدیر به شدت مهربون و خوش ذوق داره و محیط و نحوه آموزشش کاملا با همه مدارس متفاوته
تو مدرسه توموئه کلاسا تو واگن قطار هایی که تو حیاط هستن برگزار میشن و هر کدوم از دانش‌آموزا رو چیزی که که دوست و توش استعداد دارن کار کنن
قلم نویسنده انقدر روونه و داستان و خراب کاری های توتوچان انقدر بامزه‌ست که کتابو خیلی راحت میشه خوند
البته توصیه میکنم پشت هم نخونید نهایت روزی دو یا سه تا داستانش رو بخونید اگه پشت هم بخونید ممکنه داستان براتون حوصله سر بر بشه
برگرفته از goodreadsAmirkianizadeh
5 out of 5 stars
۱۴۰۰/۴/۲۸
یکی از بهترین کتابها در خصوص رفتار صحیح با کودکان و اصلاح شیوه های تربیتی است که در قالبی داستانی نوشته شده است. واقعا از خواندن این کتاب لذت بردم.
مطمئنا تمام مواجهه های توتوچان با مدیر مدرسه که شیوه های متفاوت آموزشی را در پیش گرفته، هر خواننده ای را به وجد می آورد. البته مقاومت هایی که در برابر مدیر مدرسه و نوع تعامل او با کودکان می شود که ریشه آن اعتقاد به سیستم آموزشی قدیمی و تاریخ مصرف گذشته است، متاسفانه ناخودآگاه خواننده را وادار به مقایسه اش با شرایط آموزشی نامناسب ایران میکند.
برگرفته از goodreads
Nazanin_azar
4 out of 5 stars
۱۴۰۰/۸/۱۶
کتاب بخشی از خاطرات واقعی نویسنده هستش از اول تا سوم دبستان. قلم نویسنده ساده و رونه و همین موضوع باعث میشه که از خوندنش خسته نشی و دوست داشته باشی که متوجه بشی توتو چان دیگه چه حرف‌هایی زده و چه خرابکاری‌هایی کرده📖
یه نکته‌ای که برام خیلی جالب بود این بودش که من یه‌سری خاطره‌ی محو از کلاس اول دبستانم یادم میاد ولی توتو چان بیشتر وقایع رو تعریف میکنه و فکر کنم این دقیقاً به‌خاطر شیوه‌ی متفاوت رفتار با دانش‌آموزان و تدریس در مدرسه هستش📖
برگرفته از goodreads#توتو_چان دخترکی آن سوی پنجره
#تتسوکو_کورویاناگی
#سیمین_محسنی
#نشر_نی
امتیاز گودریدزم: ⭐⭐⭐
انقد مدیر مدرسه زیادی خوب بود، انقد عاشق بود و خودشو مسئول میدونست نمیتونستم باور کنم واقعیه
فکر میکنم همچین آدما و مدرسه ای فقط از ژاپن برمیاد
ولی در کل، کتاب چندان خاصی نبود برام.
ترجیح میدادم کتاب از زبان اول شخص روایت بشه. شاید اینجوری بیشتر باور میکردم دارم خاطرات کسی رو میخونم.
البته کتاب و ترجمه ش خیلی ساده و خوشخوان بود
در مجموع برای کسی که با کودک سر و کار داره یه بار خوندنش خالی از لطف نیست
برگرفته از goodreads
Mim_farahani
2 out of 5 stars
۱۳۹۸/۹/۴
یه رمان درباره یه دختر ژاپنیه که از مدرسه اخراج میشه و مامان باباش تو یه مدرسه عجیب به نام توموئه ثبت نامش میکنن.. شیوه هایی که درباره مدرسه داری گفته جالبه و به درد اونایی که دغدغه تربیتی دارن میخوره. از نظر ادبی چیز خاصی نداشت و راستش برای من ملال انگیز بود! شاید اگه خواستم مدرسه بزنم برم دوباره یه جاهاییش رو بخونم.
برگرفته از goodreadsوقتی پیشگفتار کتاب رو خوندم، انتظارم از کتاب خیلی بالا رفت، وقتی کتاب رو شروع کردم منتظر بودم اتفاق مهم ی بیفته.... ولی داستان روزمره ی یک کودک دبستانی بود. مدرسه ای که شیوه ی آموزش خاصی داشت... خوب بود ولی در حد 3 ستاره. مثل کتاب های 4 یا 5 ستاره دوباره نمیخونمش.
برگرفته از goodreadsکتاب صوتیشو گوش کردم و انگار باز خلاصه بود. ولی قابل قبول بود داستان قشنگ بود و بسی لذت بخش. اگر مدیرای بیشتری مثل کوبایاشی تو دنیا بودن خیلی دنیای قشنگ تری داشتیم. شکل رفتاریش میتونه یه نمونه باشه برای تربیت بچه ها.
برگرفته از goodreadsعالی عالی عالی عالی
هرچه بگم کم گفته ام. عاشق این کتاب شدم!
برگرفته از goodreads
Samira Mirzaei
5 out of 5 stars
۱۳۹۹/۹/۶
جنگ بده.
دعوا نکنید.
این وسط رویاهای یه عده بر باد میرن
این یه عده با هم خوبن با هم دوستن
غم دلشونو میگیره...
برگرفته از goodreadsآقای کوبایاشی، مدیر مدرسه و زندگی اون قسمت مورد علاقه ی من تو این کتاب بود.
امیدوارم یک روز بین مدرسان افراد بیشتری مثل کوبایاشی باشند و مدرسه های بیشتری مثل توموئه.
برگرفته از goodreadsآقای کوبایاشیِ عزیز من رو یاد آقای کیتینگِ انجمن شاعران مرده انداخت، بیش باد از این معلمها
برگرفته از goodreads
Arezu Wishka
5 out of 5 stars
۱۴۰۲/۶/۱۶
این کتاب رو به قدری دوس داشتم که اولین ویدئو بوک کلابمون رو با این کتاب شروع کردم و وقتی منتشر شد لینکش رو اینجا می ذارم. خوشحالم که انیمه اش هم در حال ساخته و به زودی میاد.
برگرفته از goodreads
Saeedeh Z
4 out of 5 stars
۱۳۹۸/۱۱/۲۵
داستان مدرسه‌ی توموئه است. مدرسه‌ای که سیستم آموزشیش با سیستم آموزشی وقت ژاپن بسیار متفاوت بوده. و کتاب حول خاطرات دختری به نام توتوچان درباره‌ی این مدرسه است. خاطراتی که دل‌نشین اند.
برگرفته از goodreads[توتوچان] پیش خود اندیشید: "وقتی معلم شوم..." .و این ها افکاری بود که از ذهن او گذشت: ساعات درس کم، تعداد زیاد روزهای ورزش، رفتن به اردو، برپا کردن آشپزخانه صحرایی، و پیاده روی!
آقای مدیر خشنود بود. تصور کردن توتوچان به صورت آدمی بزرگسال مشکل بود، اما مدیر اطمینان داشت توتوچان می تواند آموزگار مدرسه ی توموئه باشد. فکر می کرد بچه های مدرسه ی توموئه می توانند آموزگاران خوبی باشند، چرا که احتمالا به یاد می آورند کودک بودن چگونه چیزی است.
وقتی حتی خوندن خاطراتی که درباره ی این مدرسه و این مدیر هست این قدر لذت بخشه، حساب کنید رویا پردازی برای برپا کردن چنین شیوه هایی چقدر میتونه لذت بخش باشه. به نظرم خوندن این کتاب برای هر معلم و یا مادر و پدر و یا افرادی که با کودکان سر و کار دارند مفید و لذت بخشه
برگرفته از goodreads
Iman Dokht
4 out of 5 stars
۱۳۹۲/۱۲/۱۹
این کتاب رو خیلی دوست داشتم. توصیف و توضیح تلاش یه مدیر مدرسه برای آموزش بچه ها طوری که لطافت و شجاعت و جسارت آنها کمتر دستخوش تغییر بشه در ده چهل و پنجاه در ژاپن .
برگرفته از goodreadsبراى من كتاب بى نظيرى بود چون فضاى آرمانى آموزش و پرورش مورد نظر من و توصيف ميكرد
برگرفته از goodreadsتصورات یک کودک آرامش مادرش درک بزرگ تر ها از دنیای یک کودک پرورش هر کس در راستای رشد استعداد های ویژه آن کس. تلاشهای مدیر مدرسه . مدرسه آرزو ها
برگرفته از goodreadsترجمه‌ش زیاد خوب نبود ولی در کل بامزه بود و جالب و اینا...
برگرفته از goodreadsکتاب فوق العاده ای بود. به توصیه استاد فلسفه تربیت خوندمش. کتاب پر از خاطره‌های به یاد ماندنیه❤️
برگرفته از goodreadsسلام به همه
به نظرم کتاب خیلی خوبی بود و در همه زمان ها میتونه برای همه سن هاقابل مطالعه و استفاده باشه.
البت سنی که بدرد زندگی بآدمی بخوره تا بتونه ازش استفاده کنه(از کتاب) رنج سنی بین6 تا 13 سال هست.
بنظرم نقش یک بزرگتر، یک همراه و آدم با درک رو به خوبی نشون میده...همون مدیر مدرسه توموئه.
یا حتی مهمتر از اون خانواده توتوچان بودند که اون دختر بیش فعال رو به خوبی درک کردند و خواستند اون دختر رو همانطور که هست بپذیرند و دست به شالوده فکری وی نزدند تا در آینده خدایی ناکرده سرخورده بار بیاد.
پایان کتاب حاضر رو به جنگ جهانی ست اما همواره خود توتوچان تسیم نمیشه که ازدرون بمیره! بلکه ادامه داده و والان هم که یک خانم 84 ساله هستند در عرصه فرهنگ و ادب ژاپن حضور دارند و فعال هستند و حتی ایشون در اینستاگرام هم صفحه دارند.
کتاب درباره یک واقعیت اتفاق افتاده توضیح میده و اینکه زندگی میتونه چقدر شیرین و خوبباشه.
یک کتاب کاملا مثبت و با روجیه :)
امیدوارم از خوندنش لذت ببرید.
برگرفته از goodreads
