مدت‌ها قبل از ظهور برنامه‌های تلویزیونی واقع گرا (Reality Show) و رسانه‌های اجتماعی که چهره‌ی بی‌آلایش سلبریتی‌ها را به نمایش می‌گذارند، مریلین مونرو، اسطوره‌ی مرموز هالیوود، تلاش کرد تا داستان خود را بازگو کند. "داستان من"، که در سال 1974 پس از مرگ او منتشر شد، نگاهی اجمالی و ارزشمند به دنیای درونی پیچیده‌ی زنی می‌اندازد که اغلب در سایه‌ی شخصیت عمومی "بتِ بلوند" پنهان مانده است.
در حالی که نگارش کتاب تنها به مونرو نسبت داده می‌شود، اما در خلق آن همکاری‌هایی صورت گرفته است. فیلمنامه‌نویس بن هکت در ابتدا به عنوان نویسنده‌ی پشت پرده استخدام شد، اما اختلاف نظر، پروژه را نیمه تمام گذاشت. سال‌ها بعد، میلتون گرین، عکاس و دوست نزدیک مونرو، با گردآوری خاطرات ضبط شده و یادداشت‌های او، روایتی را به تصویر کشید که صدای او و تجربیاتش را منعکس می‌کند.
این کتاب به دوران کودکی پرآشوب مونرو پرداخته و تلاش‌های اولیه‌ی او را در هالیوود روایت می‌کند، جایی که او در ابتدا تنها به دلیل ظاهرش مورد توجه قرار می‌گرفت. کتاب، عزم راسخ او را برای دیده شدن به خاطر استعدادش، نه فقط زیبایی‌اش، آشکار می‌کند. او صادقانه از ناامنی‌ها، روابط و آرزوهای خود سخن می‌گوید، از جمله ازدواج پر فراز و نشیبش با اسطوره‌ی بیسبال، جو دیماجیو.
"داستان من" بدون شک تصویری متفاوت از تصویر تک بعدیِ این بازیگر زن در فرهنگ عامه ارائه می‌دهد. این کتاب به خوانندگان این امکان را می‌دهد که او را نه تنها به عنوان یک نماد، بلکه به عنوان انسانی با رویاها و پیچیدگی‌های خاص خودش ببینند.
