در دنیای سینما، فیلمنامه‌ها اغلب به عنوان طرحی اولیه برای فیلم دیده می‌شوند، چارچوبی خام که توسط کارگردان و عوامل دیگر به تصویر کشیده می‌شود. اما در این میان، فیلمنامه‌هایی نیز وجود دارند که فراتر از این تعریف ساده عمل می‌کنند و به مثابه آثار ادبی ناب، ارزشی مستقل می‌یابند. این دسته از فیلمنامه‌ها، حامل ظرافت‌ها و اصالتی هستند که آن‌ها را به تجربه‌ای لذت‌بخش برای مطالعه و خوانش تبدیل می‌کنند.
فرانچسکو رزی با خلق اثر ماندگار "سالواتوره جولیانو" در سال ۱۹۶۲، انقلابی در سینمای سیاسی رقم زد و جایگاه خود را به عنوان یکی از برجسته‌ترین فیلمسازان این ژانر در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی تثبیت کرد. این فیلم با رویکردی نوین به رئالیسم، ضمن حفظ ریشه‌های نئورئالیسم، از چارچوب محدود آن فراتر می‌رود و به واکاوی مفاهیمی عمیق‌تر مانند تقابل قانون و قانون‌شکنان می‌پردازد. رزی با ظرافت، علل و پیامدهای عملکرد جامعه را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به تأمل در این موضوعات وا می‌دارد.
شخصیت سالواتوره جولیانو، راهزن مشهور سیسیلی، در این فیلم حضوری فیزیکی ندارد و تنها به صورت جسد در حیاط کاستل‌وترانو، در سردخانه و یا به شکل شمایلی سفیدپوش در میان صخره‌های کوهستان‌های سیسیل ظاهر می‌شود. این رویکرد منحصر به فرد، به جای ارائه پاسخ‌های قطعی، ذهن مخاطب را به پرسش و کاوش در زوایای مختلف ماجرا سوق می‌دهد و فیلم را از سطح یک اثر صرفاً سیاسی فراتر برده و به قلمروی عمیق‌تر از تفکر و تأمل رهنمون می‌کند.
"سالواتوره جولیانو" با چالش کشیدن قواعد مرسوم سینمای سیاسی، که غالباً به دنبال القای حس امید و اطمینان در مخاطب هستند، اثری جسورانه و ماندگار در تاریخ سینما به ثبت رسانده است.
