کتاب "صدا-تصویر" نوشته ی میشل شیون، به بررسی رابطه ی جدانشدنی صدا و تصویر در سینما می پردازد. این کتاب در سال 1994 منتشر شد و به عنوان یکی از منابع مهم در زمینه ی تحلیل فیلم شناخته می شود.
نویسنده ی کتاب "صدا-تصویر" در ابتدای کتاب به این نکته اشاره می کند که نظریه های سینمایی تا کنون تمایل به دور زدن مسأله ی صدا داشته اند. این دوری جستن به دو صورت اتفاق افتاده است: نادیده گرفتن کامل صدا و یا تقلیل جایگاه آن به سطحی پایین تر. حتی اگر برخی محققان در این زمینه تحقیقات عمیق و برانگیزاننده ای انجام داده باشند، اما کارهایشان هنوز به اندازه ای اثرگذار نبوده اند که باعث بازنگری کلی در مورد جایگاه صدا در سینمای شصت سال اخیر شوند.
در حالی که سینما، تلویزیون و دیگر رسانه های سمعی-بصری فقط چشم را هدف نمی گیرند، بلکه بینندگان-شنوندگان خود را در یک حالت ادراکی خاص از دریافت قرار می دهند که در این کتاب "صدا-تصویر" نامیده می شود.
"صدا-تصویر" اثری همزمان نظری و عملی است. به این معنی که رابطه ی سمعی-بصری را به مثابه نوعی قرارداد توصیف و فرموله می کند. در واقع، این رابطه نقطه مقابل رابطه ای طبیعی است که از نوعی هارمونی از پیش موجود بین ادراکات برمی خیزد.
نویسنده در ادامه، روشی برای بررسی و تحلیل طرح ارائه می دهد که طی تجربه ی تدریس او بسط پیدا کرده و می توان آن را در مورد فیلم ها، برنامه های تلویزیونی، ویدئوها و غیره به کار برد.
اگر به دنبال کتابی هستید که به شما در درک عمیق تر رابطه ی صدا و تصویر در سینما کمک کند، کتاب "صدا-تصویر" را به شما پیشنهاد می کنم.
