بزرگ علوی

سید مجتبی آقابزرگ علوی، مشهور به بزرگ علوی، نویسنده، مترجم، منتقد ادبی و فعال سیاسی ایرانی بود. او در سال ۱۲۸۲ در تهران متولد شد و در سال ۱۳۷۵ در آلمان درگذشت. علوی از جمله پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی به حساب می‌آید و آثار او در زمره ادبیات فارسی معاصر جایگاهی ویژه دارند. علوی پس از گذراندن دوران تحصیل در آلمان، به ایران بازگشت و به فعالیت‌های سیاسی و ادبی پرداخت. او عضو حزب توده ایران بود و به دلیل فعالیت‌های سیاسی بارها به زندان رفت. علوی در سال ۱۳۳۲ پس از کودتای ۲۸ مرداد به آلمان مهاجرت کرد و تا پایان عمر در این کشور زندگی کرد. علوی در زمینه‌های مختلف ادبی از جمله داستان‌نویسی، ترجمه، نقد ادبی و فرهنگ‌نامه‌نویسی فعالیت داشت. او بیش از ۲۰ کتاب منتشر کرد که از جمله مشهورترین آنها می‌توان به چشم‌هایش، موریانه، ورق پاره‌های زندان، گیله‌مرد و سالاری‌ها اشاره کرد.

آثار علوی به دلیل نثر روان، لحن طنزآمیز، و پرداختن به مسائل مهم اجتماعی و سیاسی مورد توجه بسیاری از خوانندگان و منتقدان قرار گرفته است.او در داستان‌های خود به نقد نظام پهلوی، فساد و تباهی موجود در جامعه، و فقدان هویت در میان ایرانیان می‌پردازد. علوی یکی از نویسندگان برجسته ایرانی است که خدمات ارزنده‌ای به ادبیات فارسی معاصر ارائه کرده است. آثار او به زبان‌های مختلفی ترجمه شده و در دانشگاه‌های ایران و جهان مورد مطالعه قرار می‌گیرد.