کتاب منظومه‌ی شهرزاد ، به قلم سهراب حسینی نوشته شده و نشر نگاه آن را به چاپ رسانده است. این کتاب نه تنها تجربه‌ی جدیدی در شعر است که به قول خود شاعر «تجربه‌ی جدیدی است در زبان».
حال و هوای کتاب می‌تواند شما را به یاد اجرای تک نفره‌ی یک عاشق روی صحنه‌ی تئاتر بیاندازد. مونولوگ های طولانی که گوش از شنیدنشان و ذهن از تخیل کردنشان خسته نخواهد شد. این یک منظومه‌ی عاشقانه است که اگر چه غزل را تداعی می‌کند اما در قالب سپید سروده شده است.
در مقدمه کتاب آمده: «شعر شاید، تجربه ی فروفشردن زندگی ست در زبان. و این مقام، اگر محل تلاقی تعبیر شود، آن جاست که «مکان» و «زمان»، در «زبان» به هم می رسند. چنان چه پذیرفته باشیم زندگی، «زمانی» ست که «مکان» در آن حادث می شود؛ یا «مکانی» ست که «زمان» در آن جاری ست. تجربیات تاریخی ما، با زبان فهم می شوند. پس زبان، محل زایش زندگی ست. منظومه ی شهرزاد، تجربه ای ست که در زبان اتفاق می افتد؛ و در آن بناست زمان روایت، در نقطه ی صفر متوقف بماند. این قرار اما به قاعده ی تسلسل منجر نمی شود. تنها هر چه که در لحظه آفریده می شود، در لحظه، منهدم می شود. از احمد شاملو آموخته ایم که شعر، برداشت هایی از زندگی نیست؛ بلکه یک سره، خود زندگی ست.»
