میرزا مجموعهای از شش داستان کوتاه اثر بزرگ علوی، نویسنده برجسته ایرانی، است که نخستین بار در سال ۱۳۴۵ منتشر شد. این کتاب شامل داستانهای میرزا، آب، دربدر، یکه، احسن القصص و وبا نام دارد.
میرزا، داستان یک پناهنده سیاسی ایرانی است که در آلمان زندگی میکند. او به میرزای داستانهای ایرانی معروف است و به پناهندگان ایرانی در پیدا کردن خانوادههایشان کمک میکند. میرزا از جمله مجموعه داستانهای رئالیستی ادبیات فارسی معاصر است. علوی در این داستانها به مسائل اجتماعی و سیاسی جامعه ایران و زندگی مهاجران ایرانی در خارج از کشور میپردازد. او ظلم و ستم حاکمان، فقر و فلاکت مردم، تنهایی و انزوای مهاجران، و جستجوی هویت را به تصویر میکشد.
نثر کتاب میرزا روان و ساده است و لحن آن توصیفی و گاه طنزآمیز است. علوی در این داستانها از توصیفات دقیق و ظریف برای به تصویر کشیدن شخصیتها و محیط داستان استفاده میکند. میرزا مجموعهای عمیق و تأملبرانگیز است که خواننده را به تفکر درباره مسائل مهمی در زندگی وا میدارد. این کتاب از جمله آثار برجسته ادبیات فارسی معاصر به حساب میآید و مورد تحسین بسیاری از منتقدان و نویسندگان قرار گرفته است.