غلامرضا رضایی

غلامرضا رضایی، نویسنده ایرانی، در اول اردیبهشت ۱۳۴۱ در مسجدسلیمان متولد شد. پدرش که به شاهنامه و داستان‌های عامیانه علاقه‌مند بود، در شغلی آزاد مشغول به کار بود. رضایی پس از اخذ مدرک فوق‌لیسانس زبان و ادبیات فارسی، به مدت بیست سال در دانشگاه‌های آزاد و علمی کاربردی اهواز به تدریس پرداخت. او که شش سال از عمر خود را در اصفهان گذراند، در این مدت با احمد میرعلایی آشنا شد و از طریق او به محضر هوشنگ گلشیری راه یافت و خود را شاگرد این نویسنده بزرگ می‌داند.

داستان‌های غلامرضا رضایی، که از سال ۱۳۶۷ تاکنون در نشریات مختلف به چاپ رسیده‌اند، طیف گسترده‌ای از موضوعات را در بر می‌گیرد. از عشق و تنهایی تا جنگ و مرگ، همه و همه در آثار این نویسنده جایگاهی ویژه دارند. سبک نوشتاری او که آمیزه‌ای از واقع‌گرایی و سوررئالیسم است، با بهره‌گیری از عناصر بینامتنی و نگاهی نو به ادبیات کهن، به آثاری بدیع و خواندنی بدل شده است.

آثار:

·       وقتی فاخته می‌خواند

·       شب بی مهتاب

·       دریچه‌ی جنوبی

·       سایه‌ی تاریک کاج‌ها

·       نقش اهدای خیرات

·       عاشقانه مارها