فرانتس کافکا

۳ ژوئیه ۱۸۸۳، فرانتس کافکا در پراگ، پایتخت جمهوری چک، متولد شد. او به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آلمانی‌زبان در قرن ۲۰ میلادی شناخته می‌شود. کافکا در وصیتی به دوست خود ماکس برود، دستور سوزاندن تمام آثارش را صادر کرد. اما برود از این دستور سرپیچی کرد و با انتشار آثار کافکا، او را به شهرت جهانی رساند.

آثار کافکا، از جمله مسخ، محاکمه، قصر، آمریکا و گروه محکومین، در زمرهٔ تأثیرگذارترین آثار در ادبیات غرب قرار دارند. 

سبک کافکایی با استفاده از جملات کوتاه و گاه مبهم، فضایی وهم‌آور و اضطراب‌آور ایجاد می‌کند. او در آثار خود از تمثیل و نماد به طور گسترده استفاده می‌کند و خواننده را به تأمل در مفاهیم عمیق انسانی و اجتماعی دعوت می‌کند.

سبک:

سبک کافکایی با استفاده از جملات کوتاه و گاه مبهم، فضایی وهم‌آور و اضطراب‌آور ایجاد می‌کند. کافکا در آثار خود از تمثیل و نماد به طور گسترده استفاده می‌کند و خواننده را به تأمل در مفاهیم عمیق انسانی و اجتماعی دعوت می‌کند.

مضامین:

آثار کافکا سرشار از مضامین عمیق و گاه مبهم است. برخی از مضامین کلیدی آثار کافکا عبارتند از:

بیگانگی و انزوا: شخصیت‌های داستان‌های کافکا غالباً در دنیای بی‌رحمانه و غیرقابل فهمی گرفتار شده‌اند که در آن احساس بیگانگی و انزوا می‌کنند.

بی‌عدالتی و بوروکراسی: کافکا در آثار خود به نقد سیستم‌های بوروکراتیک و بی‌رحمانه می‌پردازد که انسان را در چنگال قوانین و مقررات غیرمنطقی گرفتار می‌کنند.

قدرت و سلسله مراتب: در داستان‌های کافکا، شخصیت‌ها غالباً در برابر قدرت‌های بی‌رحمانه و غیرقابل هضم قرار می‌گیرند که سرنوشت آن‌ها را در دست دارند.

مرگ و رنج: سایه مرگ و رنج در تمام آثار کافکا حس می‌شود و شخصیت‌های داستان‌های او غالباً با رنج و عذاب روبرو می‌شوند.