محمدرضا عبدالملکیان

محمدرضا عبدالملکیان، شاعر و نویسنده معاصر ایرانی، در سال ۱۳۳۱ در نهاوند متولد شد. او پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و دبیرستان در زادگاهش، برای ادامه تحصیل در رشته کشاورزی به همدان رفت و سپس در دانشگاه تهران به پژوهش در حوزه اجتماعی پرداخت. این ترکیب جالب از کشاورزی و ادبیات، رنگ و بوی خاصی به زندگی و آثار او بخشیده است.

عبدالملکیان از همان نوجوانی به شعر علاقه‌مند بود و اولین شعر خود را در ۱۷ سالگی در مجله امید ایران منتشر کرد. در سال ۱۳۵۴، اولین مجموعه شعرش با عنوان "ماه در مه" به چاپ رسید و نشان از استعداد او در سرودن شعر داشت. در طول سال‌های فعالیت هنری، مجموعه‌های شعر دیگری چون "ریشه در ابر"، "ردپای روشن باران"، "مهربانی" و "ساده با تو حرف می‌زنم" را منتشر کرد.

شعرهای عبدالملکیان اغلب حال و هوایی عاشقانه و اجتماعی دارند و با زبانی ساده و روان، احساسات و افکار شاعر را به تصویر می‌کشند. او در شعرهایش به موضوعاتی مانند عشق، طبیعت، انسان و جامعه پرداخته و سعی کرده است با زبانی صمیمی و قابل فهم، با مخاطب ارتباط برقرار کند.

علاوه بر شاعری، عبدالملکیان در حوزه ادبیات نیز فعالیت داشته است. او کتاب "گزیده ادبیات معاصر" را گردآوری کرده و همچنین به عنوان مدیر کل دفتر آموزش‌های رسمی وزارت کشاورزی، در حوزه آموزش و پرورش نیز فعالیت می‌کند. این نشان می‌دهد که عبدالملکیان شخصیتی چندوجهی است و به حوزه‌های مختلفی علاقه‌مند است.

● آثار:

مَه در مِه (۱۳۵۴)

یشه در ابر (۱۳۶۵)

رباعی امروز (گردآوری ۳۲۰ رباعی از ۹۰ شاعر/ ۱۳۶۳)

ردّپای روشن باران (۱۳۷۳)

مهربانی (۱۳۷۴)

 آوازهای اهل آبادی(۱۳۷۴)

ساده با تو حرف می زنم(۱۳۸۲)

حالا که آمده ای(۱۳۸۴) و گزیده ادبیات معاصر (نیستان/ ۱۳۷۸)

یکی از ویژگی‌های بارز شعر عبدالملکیان، تلفیق شعر و زندگی روزمره او است. او در شعرهایش از تجربیات شخصی و مشاهدات خود از طبیعت و جامعه استفاده می‌کند و به همین دلیل شعرهایش بسیار صمیمی و قابل لمس هستند.