منوچهر آتشی

منوچهر آتشی، متولد مهر ماه سال ۱۳۱۰ در روستای دهرود دشتستان، شاعری نام آشنا در عرصه ادبیات معاصر ایران است. او در طول حیات پربار خود، آثاری ارزشمند خلق کرد و به عنوان یکی از تاثیرگذارترین شاعران نو و همچنین "شاعر جنوب" شناخته می‌شود.

آتشی از همان دوران جوانی سرودن شعر را آغاز کرد و با انتشار نخستین مجموعه شعر خود با نام "آهنگ دیگر" در سال ۱۳۳۹، به طور رسمی به عرصه شعر نو ایران قدم گذاشت. شعر آتشی سرشار از مضامین گوناگون است، اما جنوب ایران، طبیعت، عشق و آزادی نقش ویژه‌ای در آثار او دارند. استفاده از لحنی حماسی و بهره‌گیری از عناصر بومی در شعرش، او را از دیگر شاعران هم نسل خود متمایز می‌کند.

مجموعه‌های شعر:

▪︎ آهنگ دیگر 

▪︎ آواز خاک 

▪︎ دیدار در فلق 

▪︎ بر انتهای آغاز

▪︎ زیباتر از شکل قدیم جهان

▪︎ حادثه در بامداد

▪︎ غزل غزل‌های سورنا

و ...

ترجمه:

▪︎ فونتامارا (اینیاتسیو سیلونه)

تعهد و وابستگی آتشی به زادگاهش، در جای جای اشعار او به وضوح قابل مشاهده است. او به عنوان "شاعر ایلیاتی" شناخته می‌شود و در اشعارش تصویری بدیع و جاندار از فرهنگ و آداب و رسوم عشایر جنوب ایران ارائه می‌دهد. آتشی در طول دوران فعالیت ادبی خود، جوایز و افتخارات متعددی کسب کرد که از جمله آنها می‌توان به جایزه نیما یوشیج برای کتاب "شناسنامه" و لوح زرین نخستین جشنواره شعر ایران برای شعر "زمستان" اشاره کرد.

منوچهر آتشی در آبان ماه سال ۱۳۸۴ در تهران درگذشت، اما یاد و خاطره او و اشعار ماندگارش همچنان در میان دوستداران شعر و ادبیات زنده و جاری است.