معرفی کتاب هایدگر

با نام انگلیسی Martin Heidegger سال انتشار میلادی: 2005 

هایدگر از برجسته‌ترین و جنجالی‌ترین فیلسوفان معاصر بود که آرا و نظریاتش محل جدل‌های سیاسی فراوان بوده است.کتاب هایدگر نوشته مانفرد گایر به زندگی، اندیشه و فعالیت‌های او پرداخته و با ذکر گفتارها، نوشتارها، گزارش ها و نیز درج عکس‌های مختلف، زندگینامه‌ای مصور از این فیلسوف آلمانی به دست داده است.

زندگی

هایدگر در سال ۱۸۸۹ در خانواده‌ای کاتولیک و سنتی در روستایی  در جنوب غربی آلمان و در دل کوهستان آلپ به دنیا آمد. هایدگر در خانواده‌ای روستایی در آلمان متولد شد و تا پایان عمر، خوی روستایی خود را حفظ کرد.  زادگاه او، مسکیرش، و جنگل‌های اطراف آن، نقش مهمی در شکل‌گیری تفکرات او داشتند.  در سال ۱۹۱۷ با الفرید پتری ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد.  تحصیلات خود را در رشته الهیات آغاز کرد، اما بعدها به فلسفه روی آورد. او تحت تأثیر استادش، ادموند هوسرل، به یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان قرن بیستم تبدیل شد. هایدگر در دوران جوانی به عضویت حزب نازی درآمد و برای مدتی کوتاه نماینده این حزب در دانشگاه فرایبورگ بود. گرایش‌های سیاسی هایدگر، همواره موضوع بحث و جدل بوده است. او سرانجام در سال ۱۹۷۶ درگذشت و در زادگاهش مسکیرش به خاک سپرده شد.

فلسفه هایدگر

 دازاین، زمان و رهایی
جهان شبکه‌ای از نسبت‌ها

هایدگر عالم را مجموعه‌ای از اشیاء و موجودات نمی‌داند، بلکه آن را شبکه‌ای از نسبت‌های دازاین با وجود می‌داند. دازاین (بودن انسان) در این شبکه، نقشی اساسی دارد و در ارتباط با وجود معنا پیدا می‌کند.

زمان و دازاین

هایدگر زمان را به سه نوع زمان روزمره، طبیعی و جهانی تقسیم می‌کند.
زمان روزمره، زمان رخدادها و تغییرات است و در موجودات تغییرپذیر اتفاق می‌افتد.
دازاین در هر لحظه از زمان، بر مرگ خود آگاه است و این آگاهی، امکان "بودن" را به او می‌دهد.

هایدگر و هستی و زمان

رهایی از قید سوژه محوری
در کتاب هستی و زمان، هایدگر درک سنتی از "بودن" را به چالش می‌کشد. او معتقد است که درک "بودن" تنها از طریق انسان (دازاین) امکان‌پذیر است، اما "بودن" را از قید و بند سوژه محوری دازاین رها می‌کند و آن را در تجلی و ظهور خود می‌بیند. هایدگر با به‌کارگیری مفاهیم "حضور" و "زمان" به قرابت معنای "بودن" و "زمان" می‌رسد. از نظر او نه "زمان" ساخته انسان است و نه انسان ساخته "زمان". "بودن" و "زمان" در تعلق متقابل با یکدیگر معنا پیدا می‌کنند و در تجلی خود و حضور خود (در زمان حال) به جای یکدیگر می‌نشینند.