خواجو، شاعر معروف قرن هشتم، از خواجگان کرمان است و تخلص او،«خواجو» از همین نسبت گرفته شده است. وی از جوانی با نقاشی، نخلبندی و موسیقی آشنایی جدی داشته استخواجو بر عکس حافظ، کثیرالسفر بوده و چندان از ماندن در کرمان رضایت نداشته است. جوانی و شور و شوق و پیوستن به دربار پادشاهان و امرا و دیدن بزرگان و آوازه شهر‌ها باید از دلایل و انگیزه‌های سفر شاعر بود.
خواجو از نخستین كسانی است كه قدمهای آغازین را برای پیدایش سبک هندی برداشته است.عشق، بخش مهمی از مضامین غزلیات او را تشکیل میدهد و پس از آن مضامین عرفانی در غزل او نمود بیشتری دارد.
او از معروفترین پیروان نظامی است، و آخرین منظومه‌اش، گوهرنامه، نشان میدهد که با آثار امیر خسرو دهلوی هم آشنایی داشته و الگوی اصلی حافظ در جریان غزلسرایی است.
موضوع عشق، اصلیترین بخش و موضوع غزلیات خواجو را تشکیل میدهد و در حدودگرچه اصلیترین درونمایۀ غزل، عشق استا اما از آنجائیکه غزل قالبی با ظرفیت بالا است شاعر غزلسرا تمام آنچه را كه با آن بگونه‌ای سر و كار دارد، در این قالب طرح میکند. به عنوان مثال شاعر موضوعاتی مانند عرفان، مدح و ستایش و موضوعات اجتماعی و..نیز در اینقالب وارد میکند.
کتاب "چلپاره غزل: خواجوى کرمانى" گزیده‌ای از غزلیات خواجوی کرمانی است که توسط مهدی شعبانی گردآوری و شرح و تفسیر شده است. این کتاب در دو بخش کلی تنظیم شده است:
بخش اول: شامل 100 غزل از خواجوی کرمانی است که بر اساس موضوعات مختلف دسته‌بندی شده‌اند.
بخش دوم: شامل شرح و تفسیر غزلیات است. در این بخش، نویسنده به معنیابی ابیات، شرح واژگان و اصطلاحات دشوار و همچنین ارائه نکات ادبی پرداخته است.