داستان "ارباب دشت گوهران" علی خدامی، روایتی جذاب و تأمل‌برانگیز از عشق، سنت و طبقات اجتماعی در جامعه‌ای سنتی است. این داستان، با زبانی ساده و روانی، ما را به دل دشتی سرسبز و پر از راز و رمز می‌برد و به بررسی پیچیدگی‌های روابط انسانی و چالش‌های اجتماعی می‌پردازد.

یکی از محورهای اصلی این داستان، عشق آقا سالار، ارباب مقتدر دشت، به دختری چوپان‌زاده است. این عشق، مرزهای طبقات اجتماعی را در هم می‌شکند و سنت‌های دیرین را به چالش می‌کشد. انتخاب آقا سالار، واکنش‌های شدید و متفاوتی را در جامعه برمی‌انگیزد و نشان می‌دهد که عشق می‌تواند قدرتمندتر از هر قشری باشد.

دراین داستان، شاهد کشمکش بین سنت‌های قدیمی و ارزش‌های جدید هستیم. شخصیت‌های داستان درگیر این تقابل هستند و هر کدام به شیوه‌ای متفاوت به آن واکنش نشان می‌دهند. بی‌بی طاووس، همسر اول آقا سالار، نمادی از سنت و وابستگی است، در حالی که دختر چوپان‌زاده، نمادی از استقلال و آزادی است. این تضاد، نشان‌دهنده تحولات اجتماعی‌ای است که در جامعه در حال رخ دادن است.

زنان در این داستان، نقش‌های متنوع و پیچیده‌ای دارند. از یک سو، زنانی مانند بی‌بی طاووس، محدود به نقش‌های سنتی هستند و از طرف دیگر، زنانی مانند دختر چوپان‌زاده، به دنبال شکستن این محدودیت‌ها هستند. این تنوع در شخصیت‌پردازی، نشان‌دهنده دغدغه نویسنده نسبت به جایگاه زنان در جامعه است.

داستان "ارباب دشت گوهران" به ما نشان می‌دهد که حتی قدرتمندترین افراد نیز ممکن است در برابر عشق تسلیم شوند. آقا سالار، با وجود قدرت و ثروتش، مجبور می‌شود برای عشق خود مبارزه کند. این موضوع، نشان می‌دهد که عشق نیرویی قدرتمند است که می‌تواند حتی بر قدرت و ثروت نیز غلبه کند.

نویسنده با استفاده از زبانی ساده و روان، توانسته است فضای داستان را به خوبی به تصویر بکشد. توصیفات دقیق از طبیعت، لباس‌ها و آداب و رسوم، به خواننده کمک می‌کند تا در دنیای داستان غرق شود. همچنین، استفاده از ضرب‌المثل‌ها و اصطلاحات محلی، به داستان رنگ و بوی محلی داده است.

پیام اصلی این داستان، اهمیت عشق، برابری و آزادی است. نویسنده به مخاطب نشان می‌دهد که عشق می‌تواند مرزها را در هم بشکند و به ما یادآوری می‌کند که همه انسان‌ها، صرف نظر از طبقه اجتماعی و موقعیتشان، شایسته عشق و احترام هستند.