بعضی مواقع خوندن یه کتاب با ترجمه بد مساوی هست با نخوندش.
و تقریبا هیچی از نمایشنامه می تونم بگم متوجه نشدم.
بعضی جاها از روی ترجمه انقدر که بی معنی بود می‌شد حدس زد نویسنده به انگلیسی از چه اصطلاحی استفاده کرده.

چی می شه گفت؟ بکت فوق العاده ست. طنزش منو یاد سزیف می ندازه. ولی بر خلاف کامو زبان بکت چند پهلو هست. اون چیزی رو به طور قطع بیان نمی کنه. اون غروب رو بهت نشون می ده، اما نمی گه این منظره غمگینه یا شاد.

توضیحات مقدمه ی کتاب بسیار مفیده ولی چیزی که منو خیلی جذب کرد شک و عدم قطعییتی بود که در کل نمایشنامه موج می زد. مرزی بین شوخی و سخن جد وجود نداره . به طرز زیبایی شرح حال جوان امروز رو نشون میده

«تمام شده، تقریبا تمام شده، دیگر باید تمام شده باشد.»
این تمام آنچه است که باید گفته شود و گفته می‌شود.
به شهادت آدورنو در نوشته‌های بکت فرم ادبی از آنچه بیان شده پیشی می‌گیرد و آن را دگرگون می‌سازد. این را به تمامی در آخر بازی مشهود است. حتی شاید تمام این حرف‌ها اضافه باشد. تمام شده. تقریبا تمام شده.

همیشه بکت و سبکش رو دوست داشتم. نمایشنامه خوبی بود.دو نفر که به با هم بودن محکوم شدن. یه جورایی انگار آخر همه چیز رسیده و قراره با 1 نقطه به پایان برسه..... دوستش داشتم

بکت را هرچه بیشتر می‌گذرد، بیشتر می‌فهمیمش چون می‌فهمیم که زندگی هم به جز صحنه‌ای از نمایش «در انتظار گودو» یا «آخر بازی» چیز دیگری نیست... وقتی خوب نگاه کنیم متوجه می‌شویم که هیچ را مفهومی نیست و این آن طور که خیلی‌ها فکر می‌کنند چیز بدی نیست

نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم، هم نمایش رادیوییش رو شنیدم و هم متن رو خوندم، گفتگوها ساده و در عین حال عجیب بودند، شاید مفهومی که بیشتر از همه بکت روش تاکید داره اجباره، اجبار به حضور در این دنیا و رنج کشیدن.

همچنان شگفت‌زده دنیای بکت که باید زودتر از این‌ها باهاش آشنا میشدم
صحنه‌های مینیمالیستی و پوچ‌‌انگاری با شوخی‌های خاص خود بکت
امیدوارم روزی بتونم یکی از اجراهای این نمایشنامه رو هم ببینم

بر خلاف گودو آخر بازی اثری درخشان نیست

آخر بازی :
تصویری از اوج پوچی و نا امیدی

«تو گریستی به خاطر شب
شب فرا رسید
اکنون در تاریکی گریه کن.»

به زعم من از در انتظار گودو قوی‌تر بود. ولی فقط از همون قوی‌تر بود. نه از آثار دیگه.

بکت، مثل همیشه عالی 🙌🏻🤍

در انتظار گودو بی نظیر هست.
انتظاری بیهوده ...

کتاب شاهکاری در نمایشنامه نویسی است، جای هیچ شکی نیست،
از ابتدا تا انتهای داستان نگران ترجمه بودم که مبادا مترجم، به اجبار! چیزی رو از جایی حذف نکرده باشه و این حرفا، که البته ترجمه عالی بود

"در انتظار گودو " را بیشتر از آخر بازی دوست داشتم؛ خیلی نظر جامعی است، نه؟

نسبت به بقیه نمایشنامه های بکت این یکی رو کمتر دوس داشتم.