نامه به پدر

جهان به نظر من به سه بخش تقسیم می‌شد: یکی آن که من، من برده، در آن زندگی می‌کردم، زیر قانون‌هایی که تنها به خاطر من بدعتشان گذاشته بودند، و من هم، نمی‌دانم چرا، هرگز نمی‌توانستم خودم را کاملا با آنها وفق بدهم؛ و بعد دنیای دومی که فرسنگ‌ها با دنیای من فاصله داشت، دنیایی که تو در آن زندگی می‌کردی، درگیر حکومت کردن، درگیر دستور دادن، درگیر ناراحتی‌های ناشی از عدم رعایت این دستورها؛ و سرانجام دنیای سومی که باقی مردم در آن زندگی می‌کردند، خوشبخت و آزاد از دستور دادن‌ها و اطاعت کردن ها. ص 27 کتاب
ضرورتی ندارد که درست تا وسط خورشید پرواز کنیم، اما قدر مسلم این است که باید دست کم به گوشه‌ی پاکی از زمین برویم که گاه و بیگاه آفتابی می‌گیرد و کم و بیش گرمایی می‌دهد. ص 72 کتاب

«در کتاب‌هایم، تنها کاری که می‌کردم اعتراض علیه چیزهایی بود که نمی‌توانستم روی در روی تو، از آن‌ها شکایت کنم.»

این فرانتس کافکای افسرده و غمگینی است که مسخ را نوشته و گروه محکومین و قصر و... را. کافکایی با جهانی دوچندان‌ تاریک‌تر از خودش. این کتاب شاید به سادگی بگوید که چطور تجربه‌ی زیسته‌ی یک نویسنده می‌تواند کلمات را در هم بپیچد. و چطور با وجود آن‌که می‌دانی پدرت در قدرت‌نمایی و کردار و رفتار به اشتباه می‌رود باز هم نمی‌توانی جلوی تاثیرپذیری از آن سلطه‌ای که بر فرزندش دارد را بگیری. آسیب‌ها اجتناب‌ناپذیرند و تا همیشه جای‌شان مثل رد یک زخم قدیمی اما عمیق روح را فرسوده می‌کند.

احتمالا" همه کسانی که خرده حسابی با پدرشان دارند ، دراین کتاب وجهی اززندگی خویش رامی یابند.منهم در عنفوان جوانی خواندم وبه دلم بسیارنشست .
البته رشته های مهروالفت میان من وپدر بیشتراز خرده حسابها بود که اگرهم بود جراتی نبود .امروز نقدی برفیلم به سوی ستارگان خواندم که ازاین کتاب هم مبسوط استفاده شده بود ..بقول ما آذریها ازآن شعر ، شعرکربلا یادم افتاد.

عمیقا دلم میخواست تو اون دوران زندگی میکردم و میتونستم همه دردا و رنج‌هاشو به جون بخرم، بغلش کنم و بگم تو تنها نیستی..

نامه‌ی کافکا را که به پدرش خواندم متوجه شدم این نوع برخورد چقدر برای من آشناست. در روابط دوستانم با پدرانشان بسیار از این دست برخوردها دیده‌ام که چه بسا در برخی موارد بسیار شدیدتر. ای کاش مادر کافکا نامه را به دست پدر رسانده بود تا پاسخ پدر را هم به کافکا می‌توانستیم بخوانیم. در این صورت احتمالا نتایج جالب‌تری از روابط پدر و پسر به دست می‌آمد.

قطب‌الدین صادقی در اجرایی به نام «کافکا با من سخن بگو» به زیبایی رابطه‌ی کافکا و پدرش را به تصویر کشیده که در آن ۳ شخصیت زن در نقش پدر کافکا با کافکا سخن می‌گویند. برای اولین با دیدن این اجرا بود که متوجه شدم کافکا در تمامی کتاب‌های خود به گونه‌ای با پدرش در اصل سخن گفته. بعد از این بود که خواندن نامه کافکا به پدرش برایم جذاب‌تر شد و سعی کردم آن را هرچه زودتر بخوانم.

راستی باید از رابطه‌ی کافکا با پدرش خوشحال باشیم یا ناراحت؟ اگر رابطه‌ای خوب داشتند کافکا چنین شاهکارهایی را خلق می‌کرد؟

"به خاطر روش‌های اشتباه تو، هرگونه اعتماد به خویشتن را از دست دادم، در عوض احساس بی‌پایان مجرم بودن، نصیبم شد"

بعضی کتاب‌ها در متنِ خود برای خواننده وحشت‌زا می‌شوند، که یعنی صفحه به صفحه که می‌خوانی هراس بَرَت‌می‌دارد.
چرا؟
تلخی‌ای می‌خوانی که مکتوب زیستِ خودت هست و در عین حال برای اینکه آرامشی داشته باشی می‌خواهی پناه ببری به دروغ: دروغ به خودت.
نمی‌خواهی باور کنی چیزی که می‌خوانی مکتوبِ حیات خودت بوده است. کتاب نامه به کافکا، کتاب بسیار مهم و کلیدی‌است برای شناخت عمیق او. اهمیتِ این کتاب در یادداشت‌های روزانه‌اش هم آمده است. برای شناخت کافکا نخواندنِ این کتاب نقصان بزرگی‌ست.
«نامه به پدر» یک همذات‌پنداریِ تلخ است برای خیلی‌هامان، برای من که بود.

بخاطر روش های اشتباه تو ، هرگونه اعتماد به خویشتن را از دست دادم ، در عوض احساس بی پایان مجرم بودن نصیبم شد ...

اما ضربه ی نهایی را از جای دیگر می خورم ;
همانا جور و جفای اصلی از نگرانی ، ضعف و خوار شمردن خویشتنم زاده می شود '


میدونی چیه ؟ اصلا بیا بغلم /:

این نامه من رو یاد کلیپی انداخت که از لیلی گلستان دیدم که در اون از پدرش ابراهیم گلستان گله می‌کرد ولی چطور لیلی گلستان تونست خودش رو از نفوذ و تسلط روحی پدرش خارج کنه و کافکا موفق نشد.
کافکا از خلقیات و روش تربیتی پدرش بسیار رنج برده اگر چه چندین بار بیان میکنه که پدرش رو در مشکلات امروزش بی تقصیر میدونه ولی نوشته هاش این رو نشون نمیدادن گاهی حس میکردم در تاثیر پدرش بر روحیه ش دچار افراط شده ولی وقتی به خلقیات پدرش فکر میکردم برام قابل درک بود مثل اونجایی که در استخر کنار پدرش بخاطر نحیف بودن خجل بود برام قابل درک نبود چطور یه بچه میتونه خودش با پدرش مقایسه کنه ولی وقتی به استبداد و اعتماد به نفس و کنایه زدن های پدرش فکر کردم باهاش همدردی کردم.
اینکه کافکا تا آخرین لحظه تحت نفوذ روحی پدر بوده قطعا بی تاثیر از روحیه خاص خودش هم نبوده البته خودش هم به این مسئله معترفه.
برخی تجربیاتش شاید با تجربیات ما مشترک باشه مثلا اون خاطراتش از کنیسه رفتن و بجا آوردن واجبات شاید در مورد بیشترمون صدق کنه. یا اونجایی که پدرش دوران کودکی خودش رو با کافکا از نظر امکانات و سختی مقایسه میکرده حتما برای همه ایرانی ها قابل درکه چون منت بخشی از فرهنگ تربیتی ماست.
این نامه اون جایی که به پدرش میگه در مورد تو همه چیز به خودت ختم میشد و یاد مستبدان تاریخ میفتم دقیقا من رو یاد مستبدان خودمون انداخت.
بعد خوندن این نامه وقتی به کتاب‌هایی که از کافکا خونده بوده بودم فکر کردم حضور پدرش رو در تمام اونها حس کردم اون استبداد مطلق اون بی اعتنایی و اعتماد به نفس زیاد و حتی بیگانگی خود کافکا با جهان اطرافش رو در نوشته هاش بیشتر فهمیدم.

"پدر بسیار عزیزم، به تازگی پرسیدی چرا به نظر می آید از تو می ترسم. هیچ وقت نمی دانستم چه پاسخی بدهم، کمی به این دلیل که به راستی ترس بخصوصی در من برمی انگیزی و شاید باز به این دلیل که این ترس شامل جزئیات بی شماری است که نمی توانم همه ی آن ها را بسنجم و به طور شفاهی بیان کنم. اکنون هم که می کوشم با نامه پاسخت را بدهم، باز هم پاسخی ناکامل خواهد بود زیرا حتی هنگام نوشتن، ترس و پیامدهایش، رابطه ی من و تو را مخدوش می کند و اهمیت موضوع از حافظه و درک من پا فراتر می گذارد."
کاش حداقل نامه‌ش به دست باباش می‌رسید!!!

از اون سوسک لعنتیت تا این نامه. اینا انگار هیچ وقت قرار نیست از مغز آدم بیرون بره.

کافکا تو نامه‌هاش دوست‌داشتنی‌تره.

در آن زمان من از هر جهت و در همه جا احتیاج به تشویق داشتم، چون هیکل و جسم تو به تنهایی برای خوار کردن من کافی بود.مثلا یادم هست وقتی که در حمام در یک اتاقک لباسمان را می کندیم چه وضعی داشتیم.من لاغر، ضعیف و باریک اندام ،تو قدی بلند و چهارشانه.من خودم را در همان اتاقک فلاکت بار می دیدم و نه فقط در قبال تو بلکه در قبال تمام دنیا چون معیار همه چیزها برای من تو بودی.

نامه‌ی عجیبیه، خیلی جاهاش باهاش هم‌حسی داشتم و فکر می‌کردم اگر منم به والدینم بخوام چیزی بگم روزی همینطوری خواهد بود‌.

ایکاش میشد اینو بدم به مثلاپدرم و همه ی پدرانی که فقط دم ازپدری میزنند و هیچ شباهتی بهش ندارند..

هر آنچه که در سر می‌پرواندید، هر غمی که بر دلتان سنگینی می‌کرد، هر چیز کوچکی که در این نامه نگاشته بودید را می‌فهمیدم. اشک‌ها را به زور نگاه می‌داشتم. لیکن، قرابت رنج روح‌هایمان این سد را بیرحمانه درهم می‌شکست. که تنها فقط نامه‌ای به پدر نبود. زندگانی را دربر می‌گرفت. ومن مالامال از اندوهی بودم که چرا چنین حقیقتی ناب، در دانشگاه‌ها هرگز به ما تدریس نشد؟

والا دچار یه شرمی بودم تو طول خوندن این کتاب، احساس می‌کردم که یه نامه‌ی شخصیه و خب واقعا هم هست و چرا باید ما ها اینو بخونیم و در دسترسمون باشه اصلا؟
جدا از این ماجرا مشکلاتی که کافکا و پدرش داشتن برای قابل درکن ولی قابل لمس نیستن واسه همین نمیتونم خیلی خودمو راحت جاش بذارم و دردشو بفهمم. ولی بعضی جاهاش رو کاملا خودم زندگی کردم شاید. به هر حال نامه‌ی کوتاه و عجیبی بود که بعضی جاهاش که یه جمله ای تموم می‌شد پیش خودم می‌گفتم «دمممن هه». نتونستم دقیقا حسمو منتقل کنم توی جمله‌ی قبلی، خودمم فهمیدم ولی نمی‌رم پاکش کنم.
ترجمه هم روان و خوب بود، جنس کاغذ نشر نگاه هم خیلی خوبه.

اگه بگم خوندش برای پدر و مادرای ایرانی واجبه فایده نداره چون عوض بشو نیستن ولی شما که میخواید تاره بچه دار بشید یا بچتون کوچولوعه حتما بخونیدش

این گرچه در اصطلاح یک نامه است که کافکا به پدر خود نوشته است و هیچگاه هم به دست پدر نرسید ، ولی می تواند یک اثر ادبی زیبا از یک نویسنده باشد که تمام دغدغه‌های خود را که در طول زندگی با پدرش داشته است را در قالب نامه ای طویل به رشته تحریر در آورده. در این نامه می توان سرچشمه اثار کافکا را مشاهده کرد که با ان استعداد بی نظیرش در ادبیات نوشته است.

با اینکه مختصر بود ولی خوندنش واجبه برای همه
همون جوری که کتاب نامه های به حسین نورایی باعث شد صادق هدایتو بشناسم
کتاب شوهرم جلال و سنگی برگوری باعث شد جلال ال احمد را بشناسم
این کتابم واجبه برا شناختن کافکا و درک نوشته هاش و فضای تاریک داستان هاش

موشکافیِ روانی رنجور و جستن علت‌ها در پدری مستبد(خواه زمینی خواه آسمانی) دو سال بعد از کشف بیماری و دانستن مرگ حتمی که به گونه‌ای وصیت‌نامه بدل می‌شود تا مگر کمی آرامش حاصل شود و زندگی و مرگ را برای هر دو آسان‌تر کند

همه آدمها حرف هایی (از دید خودشان منطقی) دارند که هیچگاه به پدرانشان نگفته اند. حرف هایی فروخورده که حالا دیگر برای گفتن آنها دیر است. حرف هایی که همیشه آنقدر برای گفتنشان دو دل بوده ایم که در انتهای نامه هم، با پیش بینی جواب هایی از طرف پدر برای آنچه که در کل نامه گفته ایم، پسشان بگیریم و انگار که باز هم از اول، چیزی نگفته باشیم.

با خوندنش تا اعماق وجود کافکا رو حس کردم و فهمیدم. این میزان از صداقت در تشریح خود، جهانش و تاثیر پدر بر این دو واقعا بی نظیره. کافکا با درون بینی ای که سال ها ادامه داشته و شخصیتش رو ساخته به جزئی ترین چیزهایی که شخصیتش را شکل داده می پردازد و گرچه کتاب، نامه ای است به پدرش و قصدی جز بهبود رابطه با پدرش از نوشتن آن نداشته، اما از نظر روانشناسی هم عالیه. کافکا در بررسی رابطه خود و پدرش و تاثیری که این رابطه بر شخصیت و جهانش داشته نکاتی آن چنان دقیق رو میگه که آدم می ماند یک روانکاو آن را نوشته یا تنها یک نامه است!
مطمئنا باز هم خواهم خواندش. خط های زیادی از کتاب رو ماژیک کشیدم (حتی گاها شماره چند صفحه پشت هم) و ...
همین دیگه. بخونیدش ;)

این نامه را فرانتس برای این که به قول خودش "بتواند به هر دو ما کمی آرامش بدهد و زندگی و مرگ را برایمان آسان کند " خطاب به پدرش می نویسد که هیچگاه توسط پدر خوانده نشد.کافکا که کم کم به آخرین سال های عمر خود قدم می نهد ، او که بر بیماری مرگبار خود آگاه است و از تن ضعیف و حقیر خود آگاه تر ، در این نامه تلاشی بیهوده می کند تا خود را از فشار و رنج روانی ای که پدر در تمامی سال ها بر او وارد نمونده اندکی برهاند. در این نامه ی بسیار دردناک فرانتس به بررسی دوران کودکی و روابطش با پدر مستبدش می پردازد و تاثیر رفتارهای پدر را در زندگی خود بیان می کند. این نامه که عاری از هرگونه اصطلاحات تخصصی روانکاوی و روانشناسی است فرانتس به زبانی ساده تاثرات روانی خود از پدرش (جالب این که این نامه قبل از نظریات فروید نوشته شده) بازگو می کند و به گونه ای وحشتناک با به تصویر کشیدن خاطرات کودکی خود دل خواننده را به درد می آورد.

انگار تیپیکال پدر ایرانی رو تصویر کرده بود کافکا :))
ولی نامه پدر در آخر خیلی خوب بود و کامل با وجود این که یک صفحه بود…
هر کسی میتونست باهاش همزاد پنداری کنه، ولی خب پدر مادر ها هم یک بار زندگی کردن و مگه زندگی چندمشونه که بخوان کامل باشن کافکا جان؟

بعد از خواندن تفسیر هاینتس پولیتسر از این نامه چیز دیگری به ذهنم نمیرسد که درموردش بنویسم. جز اینکه چقدر تربیت فرزند سخت است و رفتار پدر و مادر چه تاثیر عمیقِ عمیقی در روح و جان بچه میگذارد.

متن خوبی در جهت شناخت کافکا...

چرا به من یاد ندادید پدر!

دغدغه های کافکا در مورد پدرش رو زیاد درک نمیکنم شاید چون جهان سوم هستیم به همین دلیل برای ما طبیعی قابل درک است.در حالی که اگر سرگذشت دیگر بزرگان را بخوانیم خیلی سخت تر و شدید تر از جاهای کوچک به جاهای بزرگ رسیدند

ولی حالا پدر یک شخصیت کاریزماتیک داشته که ازش میترسید در حالی که اصلا طرح مرد ایرانی همینه و میگن به فرض وقتی پدر میومد از ترس رنگمون میپرید یا پاهامون رو جلوشون نمیتونستیم دراز کنیم

با حساب این کلیشه زیاد بد نیست ولی این که در عصر حاضر نباید اینطور باشه کاملا درسته

موفق باشید%

«پدر من خیلی بهتر از پدر کافکاست». این چیزی بود که در هر جمله بخودم میگفتم و جمله بعدی به خوبی به صورتم کوبیده میشد که « دقیقا. دقیقا» این جملات و حس ها، اگر عینا حس من نباشد، چیزی‌ست برهمان پایه. از پدری که فرزندش را از هرکاری که خودش ممکن است بکند، منع میکند تا کسی که چیزی جز فکر خودش را نمیفهمد و اگر شانس یار باشد میتوان بهترین فرزند جهان برای این پدر بود یا اگر فقط یکی از آن کیفیات را حذف کنی، بهترین تبدیل به بدترین میشود. من که بهترین حالت ممکن فرزندی هستم که پدرم میتواند داشته باشد تا او که بدترین است.
اگر پدرم با پدر کافکا ملاقات صمیمانه ای میکرد، حتما هر دو از نگرانی برای بچه هاشان میگفتند ولی پدر من کمی بیشتر از نگرانی می‌داشت. انگار هر دو ما را تا لبه کوه دنبال میکردند و پدر من دستم را میگرفت، مدام یاداور میشد که نجاتم داده و پدر او.. نمیدانم.

هرکز کتابی را اینقدر سریع تمام نکرده بودم. اینقدر متوالی و پیوسته و از ته وجودم. حتما برای خودتان بخوانید و به والدینتان بخوانانید.

دردناک بود!

زیروروکردن رابطه نابرابر، پرکشمکش و تا بن استخوان اثرگذار فرزند و پدرومادر برای من همیشه جذاب بوده است. در اینجا هم کافکا با موشکافی رابطه‌ با پدرش را تحلیل می‌کند. پدر مقتدر، بی‌اعتنا و تحقیرگرش.

چند دقیقه‌ست که دارم تلاش میکنم براش چیز خوبی بنویسم و هربار نمیشه. بنابراین فقط مینویسم.
دوستش داشتم. گمون میکنم بدونم چه‌قدر نوشتن همچین نامه‌ای سخته. خصوصا وقتی با چنین شخصی طرفی که میدونی اکثر زندگی نادیده‌ات گرفته (و به یک معنی چشم از روت برنداشته). اون قسمتِ شونزده‌سالگی کافکا وقتی با پدرش راه میرفتن و بهش گفت که از موضوع خبر داره، و حرف‌هاش راجع‌به ازدواج؛ هر دو بخش رو خیلی خوب درک کردم، حتی اگه به تمامی برای من اتفاق نیوفتاده باشن.
راستش به کافکا حسادت میکنم که تونسته تا این حد متوجهِ تاثیر خاطراتِ بنیادین‌ش بشه و این همه بنویسه.

و اینکه این موضوع که در نهایت اکثر کسانی رو که میبینم از بنیاد خانواده ضربه خوردن برام عجیب، تا حدی دلگرم‌کننده، و به همون اندازه ناامیدکننده‌ست.

-هدفی که به آن دست نمی یابد و البته نمی تواند از آن چشم هم بپوشد.
-سال هایی بود که با سلامتی کامل روی کاناپه دراز می کشیدم، کاری که تو هرگز با محاسبه همه روزهای بیماری هایت در زندگی نکرده ای.
-تنبلی من در حاشیه شخصیت بزدلم قرار می گرفت.
-!!!!لیکن تو و اوتلا همیشه در موقعیت جنگ قرار داشتید، همیشه آماده باش و پر از نیرو. نمایشی هم باشکوه هم نا امید کننده
-خست، در حقیقت یکی از نشانه های فاش کننده احساس بدبختی عمیق است.
-همه کودکان پشتکار و شهامت طولانی مدت برای دست یافتن به مهربانی را ندارند.!

خب این که ما بخوایم یکی رو پیدا کنیم و همه مشکلات انواع و اقسام دوره های زندگی رو گردنش بندازیم ضعف نفس و شخصیت خودمونو نشون دادیم چیزی که به وفور توی این کتاب که در اصل یک زندگینامه هم هست به دیده میشه و این که اینقدر با پدر یا مادر رک و بی پرده بخوایم حرف بزنیم نهایت نامردیه من که دوست نداشتم با این که از زوایای دیگر زندگی این نویسنده باخبر میشدیم

غم انگیز،تاثیر گذار و باز هم غم انگیز
حس عجیبی که داشت ، نامه ایی که دنیا خوندنش و نسل های بعدهم خواهند خوند ولی پدرش،مخاطب اصلی نه ، حتی از وجودش خبر نداشت
سرکوب و تحقیر پدر در تمام نامه بود و یکی از جمله های پدر به کافکا «ببین بااین کجای دنیا را میتوانی بگیری..» کجای دنیا!! با قلمش میشه گفت دنیا رو به تسخیر دراورد
ای کاش مخاطب اصلی این نامه خونده بود

خوندن این کتاب این احساس رو داشت که به شخصی ترین و شکننده ترین احساسات درونی کافکا دست پیدا کردی، با عذاب وجدان اما کاملا کنجکاو برای پی بردن به این رابطه عجیب، دردناک و غمگین پدر و پسر. کافکای عزیزم متاسفم که این نامه هیچوقت توسط پدرت خونده نشد و متاسفم که شخصی ترین نوشته ات رو خوندم.

نامه کافکا به پدرش که هرگز به دست گیرنده نرسید
خوندنش وقت زیادی نمیگیره و ارزششو داره

ریشه‌ی داستان‌های کافکا

چطور میشه برای کتابی که اگر نگم خط به خطش،دست کم هر صفحه‌اش دربردارنده‌ی بخشی از حرف‌های ناگفته یا آرزوهای در نطفه‌ خفه شده‌م بود چیزی بنویسم؟هر چی گفتنی‌بود رو که گفته کافکا !
یاد جمله‌ی جسپر افتادم که میگفت هیچ‌وقت متوجه نشدم چه حسی به پدرم دارم..دوسش دارم؟ازش بدم‌میاد؟دلم براش میسوزه؟چی؟
کافکا هم درگیر رابطه‌ی پیچیده‌ای با پدرش بوده.همزمان از طرفی به چشم الگو نگاهش میکرده و داشته تقلا میکرده شبیهش بشه و از طرفی فرار میکرده از اعمال و‌رفتار پدرش.
با وجود صمیمت متن و ضمنا حقیقی بودن اتفاق‌هایی که درموردشون نوشته شده،غیر از ۵ستاره اجحافه از طرف من حداقل!

من در قبال تو اعتماد به نفسم را از دست داده بودم و درعوض آن، احساس تقصیری بی‌کران کسب کرده بودم. (روزی به این بی‌کرانی که فکر می‌کردم، راجع‌به کسی نوشتم: «می‌ترسد که این ننگ از خود او بیشتر عمر کند.») وقتی بااشخاص دیگر معاشرت پیدا می‌کردم، نمی‌توانستم خودم را یکباره تغییر بدهم، بلکه در برابر آنان به احساس تقصیر عمیق‌تری دچار می‌شدم.

خوندن این کتاب برای آشنایی با آثار کافکا و صد البته خودش ضروری هست. وقتی این اثر رو خوندم، به یاد رابطه خودم با پدرم افتادم و تا حدودی با فرانتس کافکا همذات پنداری کردم، مخصوصا این که دنیای من و پدرم هم، خیلی از هم بیگانه هستند ولی با این حال شدت حس و رنج و ترس کافکا خیلی فراتر بود.

قطعا یک شاهکار ادبی نیست...اما برای کسی که همراه کافکا است می‌تواند یک انجیل باشد...فکر می‌کنم لازم است داستا‌ن‌های کافکا را همگی خواند و بعد «نامه به پدر» را. و بعد دوباره همه داستان‌های کافکا را خواند.
کافکا یک روانکاوی دقیق از خودش و تاثیرهای پدرش بر زندگی‌اش ارائه می‌دهد. بسیار دقیق. با موشکافی یک حقوقدان. باید کلمه به کلمه و جمله به جمله نامه را بلعید. عالی بود.

جرقه خواندن این کتاب بعد مدت‌ها زده شد. با خواندن نمایشنامه «دام» از رژه‌ویچ که مبنایش رایطه این پدر و پسر است.

اگر به من باشد خواندن این کتاب را برای همه زوج‌ها، قبل رفتن زیر یک سقف اجباری می‌کنم...

از اون کتابایی هست که باید چند بار خوند

وقتی این کتاب رو خوندم متوجه شدم کافکا فراشناخت بسیار عجیبی داشته. معمولاً خیلی سخته که انسان اثر تربیت والدینش بر خودش رو دقیقاً متوجه بشه و بتونه به درستی فرآیندش رو شرح بده و تفسیر کنه. حساسیت زیاد کافکا و شکنندگی وجودش در تأثیرگذاری چشمگیر پدرش در زندگیش بی‌تأثیر نبوده و به همین دلیل شاید توصیفاتش در این کتاب اغراق‌آمیز به نظر بیاد اما قطعاً خیلی آگاهانه این تأثیر رو وصف کرده.


«از آن هنگام که شروع به اندیشیدن کرده‌ام، تصدیق هستی غیرمادی‌ام، آن‌قدر رنج‌های سهمگینی برایم به بار آورده که دیگر نسبت به باقی رنج‌های زندگانی بی‌اعتنا شدم.»

هميشه نامه نوشتن براي افرادي كه نمي توانند رو در رو حرف دلشان را بزنند بهترين راه است.با خواندن اين نامه كه كافكا به پدرش نوشته و هيچوقت هم به دست پدرش نرسيد تا حدودي وارد جزييات زندگي كافكا و بخصوص اخلاق و رفتار پدرش مي شويم.نوعي انزوا طلبي و گريز از زندگي و پناه بردن به تنهايي همه و همه كه در آثار .كافكا هم نمايان هست تا حدود زيادي به رفتار پدرش با او بر مي گرددشايد همين نوع رفتار باعث به وجود امدن اين كافكا و آثارش شده باشد...!

کافکا اونقدر خودش رو سرکوب کرده و به‌حدی خشم‌اش درون‌ریزی شده‌است، که فهمیدن هدفِ نوشتنِ نامه ناممکن می‌شه. اول حالت سرزنش کردن پدر رو داره، بعد به علتی ناموجه پدر رو تبرئه می‌کنه، بعد از زبان پدر خودش رو محکوم می‌کنه!

از بهترین کتاب هایی بود که خواندم ، تحلیل موشکافانه کافکا از رابطه اش با پدرش به شدت آدم رو متاثر میکنه و وقوف کافکا نسبت به چرایی جزئی ترین ابعاد شخصیتی خودش واقعا شگفت انگیزه
کتاب رو حتما بخوونید

درست است که تو هیچ‌گاه به راستی مرا مورد تنبیه بدنی قرار ندادی، ولی فریادهای تو، سرخی چهره‌ات، روش عجولانه‌ات در باز کردن کمربند و قرار دادن آن روی پشتی صندلی، همه این‌ها بسیار بدتر از کتک خوردن بود. مثل وقتی که بخواهند کسی را دار بزنند. اگر او را به راستی حلق‌آویز کنند، می‌میرد و همه‌چیز تمام می‌شود اما اگر او را مجبور کنند در همه مراسم پیش از اعدام شرکت کند و درست در لحظه انداختن طناب دار به گردنش، خبر لغو حکم اعدام را به او بدهند، بی‌شک در تمام زندگی رنج گره دار را دور گردن خویش احساس خواهد کرد. (کتاب نامه به پدر – صفحه 42

در کتاب‌هایم تنهای کاری که می‌کردم اعتراض علیه چیزهایی بود که نمی‌توانستم روی در روی تو از آن‌ها شکایت کنم

اینکه کافکا همچین نامه ای به پدرش نوشته خیلی جالب بود و چقدر خوب و عالی تاثیر پدرش رو ، در زندگی خودش دیده بود و لمس کرده
بود . یک تاثیر عمیق و پیچیده و سخت که شاید تو زندگی بسیاری از آقایون هم باشه و حتی جرات فکر کردن به آن رو هم نداشته باشند چه برسه به بیان و نوشتنش برای پدرشون .
یه جاهایی واقعا همدان پنداری میکردم باهاش و خوب می فهمیدمش.

شاید اگر کوتاه تر بود برام جذابتر بود . آخرهاش رو دیگه به زور خوندم.یه کم هم ترجمه و ویراستاری قدیمی شده دیگه .
نمی دانم نشر خوارزمی کی می خواد یه دستی به سر و روی کتاب هاش بکشه

بخش‌هایی از این کتاب را در کتاب "چگونه رنج بکشیم" خواندم و ترغیب شدم بخوانمش. کتاب عجیب و خوبی بود.

یکی از ریویو ها نوشته که وقتی این نامه‌ را می‌خوانده احساس کرده که اینها برای او نوشته نشده که بخواند. که کمی معذب کننده بوده. برای من هم همین‌طور بود. و چقدر ناراحت کننده بود که این نامه را پدرش نخواند. باید به دستش می‌رسید...

هرچند بنابر سرشت حزن‌انگیز و وسواسم، رنج‌های بی‌شماری در جان خویش انباشته دارم، لیکن این رنج‌ها عامل اصلی به‌وجود آورنده‌ی این وضعیت نیستند، تنها آن‌چه را از پیش وجود داشته وخیم‌تر می‌کنند بسان کرم‌هایی که کار جسد پوسیده‌ای را تمام می‌کنند. اما ضربه‌ی نهایی را از جای دیگر می‌خورم؛ همانا جور و جفای اصلی از نگرانی، ضعف و خوار شمردنِ خویشتنم زاده می‌شود.

با تمام سختی های خوانش کتاب و تمثیل های موجود در آن، من از خواندنش بسیار لذت بردم.
پدر فرانتس کافکا از دید من تفاوت چندانی با یک خانواده اصیل ایرانی که اندیشه آن ها حاکی از استبداد موجود در خانه است ندارد.

دنیای درون ذهن کافکا زیباست، اما نامه‌اش چطور؟ حتی نامه‌اش زاییده‌ی زاویه خاص نگاه او مسائل روزمره است؛ و مهم‌تر از همه، کافکاست.

ترجمه فارسی کتاب در سطح متوسطه. جملات در کتاب به زبان اصلی خیلی طولانی هستن و در ترجمه به فارسی شاید بهتر بود پاراگراف ها و جملات شکسته می شدند تا مفهوم تر باشه

چیزی که تمام وجود مرا مجذوب می کند ،

دلیلی ندارد که حتی ذره ای هم ،

در تو اثر کند و بر عکس ،

چیزی که در نظر تو معصیت است ،

ممکن است در نظر من معصومیت باشد ،
و برعکس

چیزی که برای تو وخامتی به دنبال ندارد ،

ممکن است برای من حکم سنگ قبر را داشته باشد ...

فارغ از بحثهای مضمونی و تعابیر روانشناسانه از رابطه میان کافکا و پدر، اگر صرفا یک نکته باشد که مخاطب را به خواندن کتاب ترغیب کند، این است که مدخل خوبی برای وارد شدن به جهان کافکا و کلید درک بسیاری از آثار اوست؛ پس از خواندن این کتاب، ردپای آن را در بسیاری از آثار کافکا چون مسخ، محاکمه و... مشاهده می‌کنید و به همین جهت می‌تواند کتاب مهمی تلقی گردد.

کتاب رو به پیشنهاد دوست خیلی عزیزی خوندم. اولین برخورد من با کافکا بود و راضی کننده.جدای از همدردی با کافکا در قسمت‌هایی، جاهایی حس میکردم پسر لوسی نق میزنه.
جلدهای ساده ی نشر خوارزمی دلنشینه.
امیدوارم فرانتس کافکای عزیز مرا ببخشد!

چقدر جالب بود. واقعا جالب بود.
چقدر کافکا overthinker بوده ولی.

کتاب این شکلیه که، از اولش کافکا شروع می‌کنه به گفتنِ بدی‌های پدرش، و در ادامه بدبختی‌هاش رو مطرح می‌کنه، طوری که هرخواننده‌ای می‌گه "بمیرم برات... همه‌ی بدبختیات زیر سر این باباته" و خواننده‌ای که فکز می‌کنه هوشمنده می‌گه "باشه قبول که بابات واقعا تاثیرات بدی روت گذاشته، ولی مرد! به خودت بیا! نهایتا، این تویی و این زندگیِ توئه، پاشو درستش کن".
نامه این طوری تموم می‌شه که کافکا، از طرف پدرش، به خودش جواب می‌ده. وَه، که عجب جوابی می‌ده! تا قبل از پاسخ کوتاه پدر، بین سه و چهار ستاره مردد بودم، ولی الان، قطعا پنج.

یک نکته‌ی فوق العاده مهم و حیاتی وجود داره به نظرم. پدر، یه هیولا نبود، اصلا و ابدا. یه پدر معمولی بودش با کارایی که خیلی از پدرها انجام می‌دن، ولی وقتی از دید پسرش نگاه می‌کنیم، واقعا پدر موجود وحشی و سمی‌ای بوده.
نکته اینه که، پدره صرفا همون کاری رو انجام می‌داده که اکثر آدما، ناخودآگاه انجامش می‌دن و رفتارای پدره رو، کم و بیش توی خیلی از خانواده‌های معاصر هم می‌شه دیدش. مهم اینه که بدونیم، چه من چه شما، هرکسی اگه افسار خودش رو دستش نگیره و حواسش رو جمع نکنه، ناخودآگاه تبدیل به همچین موجودی می‌شه تو زندگی عزیزتران‌هاش.

از اون کتاباست که همه میتونن باهاش ارتباط برقرار کنن. فکر نمیکنم کسی وجود داشته باشه که شده یک بار و یا حتی بسیار ناچیز طعم کم محبتی یا بی توجهی رو نچشیده باشه. همه ی ما خاطراتی داریم از دوران کودکی و نوجوانی و جوانیمون که مسائلی برامون مهم بود اما در چشم والدینمون پیش پا افتاده و مسخره بودن، همه ما لحظاتی داریم در زندگیمون که فقط دنبال یه توجه ساده بودیم اما ازمون دریغ شد، همه ی ما یه سری اصول تربیتی و اخلاقی اجباری داشتیم که خود بزرگترهامون رعایتش نمیکردن، همیشه اطرافمون آدم هایی بودن که سرکوفت بزنن یا بهمون باور نداشته باشن که “ما هم میتونیم”. چقدر همین نکته های کوچیک میتونه تاثیرات بزرگی رو زندگی بقیه بزاره، جز کتاب هایی بود که واقعا ازش درس زندگی گرفتم و سعی میکنم از این به بعد بیشتر متوجه کلماتی که میگم و برخوردایی که دارم باشم.
فقط یه چیزی دلمو سوزوند، دلم برای کافکا بیچاره سوخت که نشد این نامه رو پدرش بخونه که حداقل بفهمه خواسته یا ناخواسته چه تاثیری رو زندگی بچه هاش داشت...

نامه به پدر گرچه عنوان نامه را با خود دارد، ولی درواقع مانیفست اعتراض نسبت به نحوه‌ی آموزش و پرورش پدرسالارانه‌ای است که بدون توجه به دنیای کودکی، نوجوانی و جوانی می‌خواهد او را کنترل کند. کافکا در این نامه، رفتارهای پدرش را نقد می‌کند و می‌نویسد که حضور او در زندگی‌اش باعث چه چیزهایی شده است. از ترس‌هایی که در طول زندگی داشته می‌نویسد و این رابطه را شرح می‌دهد. از همان آغازین زندگی‌اش را برای پدر یادآوری می‌کند که هر حرکت بی‌توجه به او چگونه اثرات نومیدکننده بر او گذاشته است. در این اثر پیش از هرچیزی با حقیقتی به تمامی عریان، با صداقت تکان‌دهنده در داوریِ خود و دیگران روبه رو هستیم. نامه به پدر مسائل تربیتی، خانوادگی و روانکاوی را به صورت موشکافه پیش‌رو می‌نهد هرچند که این نامه به دست پدر نرسید. گویا کافکا نامه را به مادر خود می‌دهد تا به پدر برساند، مادر پس از خواندن نامه از روی نیک‌خواهی آن را به پدرش نمی‌دهد بدون اینکه کافکا را از تصمیم خود آگاه کند.

هرگز نتوانسته ام دریابم چگونه ممکن است تو دربار رنج و شرمی که با عبارات و قضاوت هایت به من تحمیل می کردی، آنقدر بی اعتنا بوده باشی. من نیز بی شک بیش از یکبار با سخن هایم تو را آزرده ام، اما همیشه می دانستم که تو را آزرده ام و این موضوع ناراحتم می کرد. نمی توانستم به اندازه کافی بر خود تسلط یابم و حرفم را در دهانم نگه دارم، لیکن همین که در حال ادا کردن واژه ها بودم، پشیمان می شدم در حالی که تو حمله می کردی بی آنکه هیچ رنجی متحمل شوی، هیچ کس ترحم تو را برنمی انگیخت نه در آن لحظه و نه بعد از آن، آدمی همیشه در برابر تو بی دفاع می ماند.


پ.ن: رابطه والدین ایرانی با جوان ایرانی
Be like: رابطه کافکا با پدرش.

وقتی متن نامه کافکا را میخواندم حس خواندن یک متن مالیخولیایی را داشتم. نامه پسری که کل زندگی اش زیر سایه سنگین پدری دیکتاتور سپری شده و در بزرگسالی و در تعاملاتش با دیگران و بویژه جنس مخالف و پدیده ازدواج با بیماری وسواس دست و پنجه نرم می‌کند. البته به دلیل هوش سرشاری که داشته در پایان نامه به نوعی از طرف پدر پاسخ خود را داده است. اما، در نهایت بدلیل تجربه تلخ زندگی در دوران کودکی و نوجوانی و رفتار ناخوشایند پدر با او می‌توان تا حدودی او را محق دانست زیرا بخش اعظمی از شخصیت انسانها و سرنوشت آنها در همان سالهای حساس شکل می‌گیرد.

از متن کتاب:
«هر چه باشد با در نظر گرفتن زمان و پول و زندگی ظاهراً آرام و عاری
از مشقتم، میزانِ دانش من و به خصوص پایه و بنیاد دانسته‌های من، در مقایسه با آدم‌هایی که می‌شناختم، قطعاً رقت‌انگیز است. آری رقت‌انگیز است، لیکن برای خودم قابل درک است. از آن هنگام که شروع به اندیشیدن کرده‌ام، تصدیقِ هستیِ غیر مادی‌ام، آن‌قدر رنج‌های سهمگینی برایم به بار آورده که دیگر نسبت به باقی رنج‌های زندگانی بی اعتنا شدم.»

مطالعه ی این کتاب از چند نظر می تواند مفید باشد. اولا شما را به شخصیت کافکا آشنا می کند وبه شما برای تحلیل داستان های او کمک می کند.
از طرفی ریشه ی مشکلات روحی که کافکا با آن ها دست به گریبان بود را به خواننده نشان می دهد.
هم چنین برای افرادی که در تربیت انسان ها نقش دارند مطالعه ی این کتاب بسیارمفید است زیرا نشان می دهد که یک رفتار ساده ی پدر چگونه موجب آسیب های بزرگ در آینده ی فرزند می شود.

یه نکته جالب کتاب که از زبان کافکا به پدرش میگه این بود که سر میز غذا ما اگه میخواستیم حرف بزنیم تو میگفتی اول بخور بعد حرف بزن، ولی خودت حرف میزدی!! چند درصد از پدر مادر ها این اشتباهات رو انجام میدن.
یا مثلا میگه میکنه تو میگفتی ما باید نون رو صاف ببریم ولی تو خودت با چاقویی که ازش خورشت میچکید میبریدی! چه قدر مهمه کاری رو برای دیگران نهی کنیم که خودمون هم انجامش نمیدیم!

روایتی بسیار ملموس از رابطه ی پدر و پسری که بیان کننده ی نقص در توجه به تربیت فرزند بوده و حالا فرزند آسیب دیده از دید کودکی خود بیان میکند که پدر خود که حکم خدا را برای او داشته با هر جزئی چگونه در او آثار عمیق به جا گذاشته است.

شاید اگر کافکا پدری این چنینی نداشت، هرگز نمیتوانست موفق شود و تبدیل به این اسطوره شود. پدرش من رو یاد فیلم سیندرلامن مینداخت که قهرمان داستان بعد از تحقیر شدن توانست خودش را چیدا کند. بعد از خورد شدن و از نو ساخته شدن.

بهار ۱۴۰۰

این کتاب کم حجم در واقع به ما در فهم قصه های کافکا کمک می کنه وگرنه خودش ارزش ادبی چندانی نداره.
کافکا در تلاش برای حل بحران بین خودش و پدرش به نامه نوشتن رو میاره ولی حتی در حین نوشتن نامه ای که قراره مشکلاتشون رو حل کنه هم خشم خودش نسبت به پدر رو نشون میده.

ین کتاب کم حجم در واقع به ما در فهم قصه های کافکا کمک می کنه وگرنه خودش ارزش ادبی چندانی نداره.
کافکا در تلاش برای حل بحران بین خودش و پدرش به نامه نوشتن رو میاره ولی حتی در حین نوشتن نامه ای که قراره مشکلاتشون رو حل کنه هم خشم خودش نسبت به پدر رو نشون میده

برای ریشه یابی و روانکاوی ذهن کافکا جهت فهم آثارش، کتاب فوق العادیه؛ ولی خب ممکنه یه کم وسطاش حوصله سر بر بشه.

کتاب نامه ای به پدر فقط برای پدر کافکا نیست بلکه خطاب به تمام پدر و مادرا و تک تک افراد روی زمین هست.

گفتگویی صریح، بی‌پرده و با دقت از آنچه که پدرش بر سرش آورده.

کتاب جالب اما برای فهمش باید دقت بسیاری بشه