یکی از شگردهای آلن ایکبرن در نمایش‌نامه‌نویسی، حوادثی است که هم زمان با ماجراهای روی صحنه، در بیرون اتفاق می‌افتد، بدین وسیله نمایش حجم پیدا می‌کند و میدان دید تماشاگر به یاری تخیل سازنده‌اش گسترش می‌یابد، این ترفند افق دید او را نیز بازتر می‌کند و ضمن خندیدن، به جنبه‌های مختلف نمایش با وسعت نظر و تعمق بیشتر می‌نگرد. در این نمایش، به روی صحنه، بخشی از تدارک و اصل مراسمی را می‌بینیم که به منظور نیکوکاری در یک روستای انگلیسی به اجرا در می‌آید. مضحکه روی صحنه، به موازات رسوایی‌های مسخره بیرون پیش می‌رود و تماشاگر در ذهن خویش روند کمدی ناب اثر را خلق کرده، از این طریق با تمام وجود به درگیری طنزآلود ماجرا می‌پیوندد. به رغم نویسنده‌ی تیزبین این اثر، پیچیدگی روابط بین شخصیت‌ها و افشای ناگزیر دورویی‌ها و نادرستی‌ها، همواره مضحکه‌آفرین است و هر چه بیشتر و موشکافانه‌تر بکاویم، گره‌ها فضاحت بارتر در هم می‌تند، تا سرانجام به بن‌بست برسد. جشن نیکوکاری یکی از جدی‌ترین کمدی‌های انگلیسی است.(goodreads)
