"آواز خاک" سروده‌ی شاعر و مترجم نامدار ایرانی، منوچهر آتشی، گویی ترنمِ زمزمه‌های خاک و بازتابی از فلسفه‌ی عمیق شاعر در ۱۸۲ صفحه است.
منوچهر آتشی (۲ مهر ۱۳۱۰، دهرود شهرستان دشتستان استان بوشهر – ۲۹ آبان ۱۳۸۴، تهران) شاعر، روزنامه‌نگار و مترجم معاصر ایرانی بود. او یکی از افراد حلقه ادبی موج ناب شعر ایران و دانش‌آموخته ادبیات انگلیسی بود. آتشی که سرودن شعر را در جوانی آغاز کرد، با انتشار مجموعه "آواز خاک" و دیگر آثار فاخرش، جایگاه خود را در میان شاعران برجسته‌ی معاصر تثبیت کرد.
منوچهر آتشی سال ۱۳۸۴ بر اثر ایست قلبی در سن ۷۴ سالگی در بیمارستان سینا تهران درگذشت و در بندر بوشهر به خاک سپرده شد. وی چند روز قبل از مرگش در مراسم چهره‌های ماندگار به عنوان چهره ماندگار ادبیات معرفی شده بود.
اما چه چیزی شعر آتشی را منحصر به فرد و خواندنی می‌کند؟ بی‌شک، تصویرسازی‌های بدیع و پیوند ظریف عواطف کلاسیک با عینیت شعر نو از مهم‌ترین ویژگی‌های شعر اوست. تخیل سرشار و شاعرانگی عمیق آتشی، ترکیباتی بدیع و رنگین از واژه‌ها را خلق می‌کند که نظیر آن را به سختی می‌توان یافت. در این میان، ژرفای فلسفه‌ی شاعر و بلندای پرواز شاعرانگی‌اش به وضوح هویداست. آتشی از معدود شاعرانی است که هویت خود را در شعر نو معاصر یافته است. او در طبیعت بکر جنوب، لحنی حماسی و خاص را از دل تلاطم و غرایز سرکش بیرون می‌کشد. این خشونت توأم با لطافت، اشعار او را از دیگر آثار هم‌دوره‌اش متمایز می‌کند و هویتی یگانه به آن‌ها می‌بخشد.
اگر به دنبال مجموعه‌ای از اشعار عمیق، خواندنی و سرشار از تصویرسازی‌های بدیع هستید، "آواز خاک" می‌تواند انتخابی عالی برای شما باشد. شعر آتشی، دریچه‌ای به سوی دنیایی از فلسفه، عاطفه و زیبایی می‌گشاید که تا مدت‌ها در ذهن و جان شما باقی خواهد ماند.
