"دیدار در فلق" دومین مجموعه شعر منوچهر آتشی، شاعر برجسته معاصر ایران، است که در سال ۱۳۴۸ منتشر شد. این مجموعه شامل 51 شعر در قالب‌های نو و مثنوی است و از جمله آثار شاخص و ماندگار آتشی به شمار می‌رود.
منوچهر آتشی، شاعر، مترجم و روزنامه‌نگار برجسته ایرانی، در دوم مهرماه سال ۱۳۱۰ در روستای دهرود دشتستان بوشهر دیده به جهان گشود. او دوران ابتدایی و متوسطه خود را در زادگاهش گذراند و پس از آن، به استخدام اداره فرهنگ درآمد. آتشی در سال ۱۳۳۹ به تهران عزیمت کرد و در دانشسرای عالی به تحصیل در رشته زبان و ادبیات انگلیسی پرداخت. پس از اخذ مدرک کارشناسی، به قزوین رفت و به عنوان دبیر در دبیرستان‌های این شهر مشغول به کار شد.
علاوه بر شاعری، آتشی در عرصه ترجمه و روزنامه‌نگاری نیز فعالیت‌های قابل توجهی داشت .آتشی همچنین مقالات و اشعاری را در نشریات مختلف آن دوران به چاپ رساند و در برخی از آنها، به عنوان سردبیر نیز فعالیت می‌کرد.
سبک شعری منوچهر آتشی در ابتدا تحت تأثیر شاعران نوپرداز نظیر نیما یوشیج و احمد شاملو بود. اما او به تدریج، سبک خاص خود را ابداع کرد که در آن، از مضامین بومی و فرهنگ جنوب ایران به وفور استفاده می‌شد.
"دیدار در فلق" از جمله آثار ماندگار شعر نو فارسی است که در زمره بهترین مجموعه‌های شعر منوچهر آتشی و یکی از نمونه‌های بارز شعر معاصر ایران به حساب می‌آید. این مجموعه، علاوه بر ارزش‌های ادبی، به دلیل بازتاب مسائل اجتماعی و انسانی از اهمیت بسیاری برخوردار است. یکی از بارزترین ویژگی‌های این مجموعه، توجه عمیق شاعر به طبیعت و عناصر آن است. آتشی در سروده‌های خود، تصویری بدیع و شاعرانه از طبیعت ارائه می‌دهد و از آن به عنوان نمادی برای بیان مفاهیم عمیق فلسفی و انسانی بهره می‌برد.
مخاطبان مجموعه شعر "دیدار در فلق" طیف وسیعی از دوستداران شعر و ادبیات، به ویژه علاقه‌مندان به شعر نو، طبیعت‌گرایی، مضامین اجتماعی و فلسفی و زبان غنی و تصویری هستند.