در یک فیلم علمی- تخیلی (1966) به نام" سفر دریایی خیالی "، یک تیم پزشکی کوچک، که در داخل یک زیر دریایی قرار داشتند، توسط یک سوزن مخصوص تزریق زیر جلدی، داخل شریان کاروتید تزریق می‌شوند. هدفشان این بود که یک لخته خونی را به وسیله اشعه لیزر از بین ببرند. آن‌ها می دیدند وقتی در گلبول‌های قرمز، حباب‌های اکسیژن جایگزین دی اکسید کربن می‌شوند گلبول‌های قرمز از رنگ آبی به قرمز روشن تغییر رنگ می‌دهند؛ تکانه های عصبی به شکل نورهای روشن ظاهر می‌شوند؛ و وقتی که فشار هوا کاهش می‌یابد، نیاز های سلول‌ها از حبابچه ها تأمین می‌شود. در ادامه داستان آن‌ها به درون یک گرداب که با اتصال شریان کاروتید و ورید وداجی ایجاد می‌شود، مکیده شدند. آن‌ها نیاز به یک تیم بیرونی داشتند که قلب را متوقف کند تا توسط انقباض قلب له نشوند. امواج صوتی گوش داخلی آن‌ها را سوق می‌داد؛ توسط آنتی بادی‌ها مورد حمله قرار گرفتند؛ و سرانجام زیر دریایی آن‌ها توسط سلول‌های سفید خون متلاشی می‌شود. البته در پایان، افراد خوب تیم از طریق مجرای اشک خارج می‌شوند و همگی سالم هستند. اگرچه این داستان واقعی نیست، اما اگر این مسافرت از جنبه های آناتومیکی و فیزیولوژیکی حرکت انسان صورت گیرد، باورنکردنی‌تر و شاید جذاب‌تر باشد. بدن انسان قادر است کارهای بزرگ انجام دهد اما محدودیت‌ها و قابلیت های کامل بدن در زمینه فعالیت بدنی و ورزش هنوز ناشناخته است. به وقایع و تغییرات زیر دقت کنید، همه این موارد احتمالاً در دوره زندگی والدین شما اتفاق افتاده است.