داستان پسامدرنیستی

داستان پسامدرنیستی

برایان مک‌هیل

کتاب «داستان پسامدرنیستی» از برایان مک‌هیل، که در سال 1987 منتشر شد، به‌عنوان متنی بنیادی در نظریه ادبی شناخته می‌شود. این کتاب به تحلیل جامع و عمیق ادبیات پسامدرن و نیز به بررسی ویژگی‌ها، تکنیک‌ها و دغدغه‌های موضوعی داستان‌های پسامدرن می‌پردازد. مک‌هیل، پژوهشگری برجسته در حوزهٔ ادبیات، با بررسی ویژگی‌های متمایز ادبیات پسامدرن نشان می‌دهد که چگونه نویسندگان پسامدرن ساختارهای روایی را دستکاری می‌کنند، ژانرها را با هم ترکیب می‌کنند و مفاهیم سنتی واقعیت و بازنمایی را به چالش می‌کشند.

در این اثر، مک‌هیل با بررسی آثار نویسندگانی چون تامس پینچن، جان بارت و ایتالو کالوینو، به تحلیل مفاهیم و تکنیک‌های کلیدی این جریان می‌پردازد. او نشان می‌دهد که چگونه داستان پسامدرن با زیر سؤال بردن مفاهیمی چون واقعیت، حقیقت و هویت، به چالش کشیدن مرزهای میان واقعیت و خیال، و استفاده از تکنیک‌هایی چون فراداستان، بینامتنیت و چندصدایی، آثاری نوآورانه و تأمل‌برانگیز خلق می‌کند.

درباره نویسنده:

برایان مک‌هیل، نظریه‌پرداز ادبی آمریکایی، به خاطر آثارش در زمینهٔ نقد پسامدرنیسم و روایت‌شناسی شناخته می‌شود. او استاد برجستهٔ علوم انسانی زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه ایالتی اوهایو است و به طور خاص به ادبیات قرن بیستم انگلیس و آمریکا می‌پردازد. مک‌هیل با آثاری همچون «داستان پسامدرنیستی» (1987) و «ساختن جهان‌های ممکن: پسانوگرایی و هستی‌شناسی داستان» (2006) به‌عنوان یکی از مهم‌ترین منتقدان ادبیات پسامدرن شناخته می‌شود.

ویژگی‌های کتاب:

• تحلیل دقیق و نظام‌مند
• استفاده از نمونه‌های برجسته
• تأکید بر تفاوت با مدرنیسم
• بررسی مفهوم غالب 

محتوای کتاب:

برایان مک‌هیل در کتاب «داستان پسامدرنیستی» بر این ایده تأکید می‌کند که ادبیات پسامدرن نشان‌دهندهٔ گذار از دغدغه‌های معرفت‌شناختی مدرنیسم به دغدغه‌های هستی‌شناختی پسامدرن است. این تغییر، توجه به ماهیت واقعیت، هویت، و مرزهای میان داستان و دنیای واقعی را برجسته می‌کند. تحلیل مک‌هیل حول چند مفهوم و تکنیک کلیدی در ادبیات پسامدرنیستی سازماندهی شده است:

• سلطه هستی‌شناختی: مک‌هیل استدلال می‌کند که در حالی که ادبیات مدرنیستی بیشتر بر پرسش‌های معرفت‌شناختی (چگونگی شناخت حقیقت) متمرکز است، ادبیات پسامدرنیستی بر پرسش‌های هستی‌شناختی (ماهیت هستی و واقعیت) تمرکز دارد. این تمایل در کاوش جهان‌های موازی، واقعیت‌های متناوب، و هویت‌های سیال آشکار می‌شود.
• فراداستان و خودارجاعی: یکی از ویژگی‌های برجسته ادبیات پسامدرن، فراداستان است. مک‌هیل بررسی می‌کند که چگونه نویسندگان پسامدرنیست با استفاده از این تکنیک، ساختار مصنوعی روایت را آشکار می‌کنند، دیوار چهارم را می‌شکنند و به خودِ فرآیند نوشتن اشاره می‌کنند.
• بینامتنیت و تعامل متون: ادبیات پسامدرن به شدت از بینامتنیت بهره می‌برد، به‌طوری‌که متون مختلف در گفت‌وگویی دائمی با یکدیگر قرار دارند. این تکنیک، مرز میان آثار اصلی و اقتباسی را محو کرده و مفهوم سنتی اصالت و نویسندگی را به چالش می‌کشد.
• ترکیب ژانرها و چندسرچشمگی: داستان‌های پسامدرن اغلب عناصر ژانرهای مختلف را تلفیق می‌کنند و فرم‌های ترکیبی خلق می‌کنند که از دسته‌بندی‌های سنتی فراتر می‌روند. مک‌هیل نشان می‌دهد که چگونه این ویژگی، قراردادهای ادبی تثبیت‌شده را زیر سؤال برده و آن‌ها را برهم می‌زند.
• بازی با زمان و مکان: دستکاری در روایت‌های زمانی و فضایی از ویژگی‌های شاخص ادبیات پسامدرن است. نویسندگان این جریان، روایت‌های خطی و تنظیمات مکانی ثابت را کنار می‌گذارند و ساختارهای پراکنده و گسسته‌ای ایجاد می‌کنند که بازتابی از آشفتگی دنیای معاصر است.
• چندگانگی و تکثر روایت‌ها: مک‌هیل تأکید می‌کند که داستان‌های پسامدرنیستی معمولاً از دیدگاه‌های گوناگون و روایت‌های چندلایه استفاده می‌کنند. این امر، اقتدار یک روایت واحد و قطعی را نفی کرده و جای خود را به کثرت صداها و تجارب مختلف می‌دهد.

مخاطبان کتاب:

• دانشجویان و پژوهشگران ادبیات
• علاقه‌مندان به نظریه ادبی
• منتقدان ادبی
• خوانندگان جدی ادبیات
• اساتید و مدرسان

درمجموع، کتاب «داستان پسامدرنیستی» منبعی اساسی برای فهم ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های ادبیات پسامدرن به شمار می‌رود. مک‌هیل با ارائه تحلیلی جامع از نوآوری‌های سبکی و مفهومی این جنبش، خوانندگان را به ابزارهای لازم برای مواجهه‌ای انتقادی با این ادبیات پویا مجهز می‌کند. ارزش ماندگار این اثر در توانایی آن برای تبیین شیوه‌هایی نهفته است که داستان پسامدرن از طریق آن‌ها پیچیدگی‌های جهان معاصر را بازتاب می‌دهد. و به چالش می‌کشد.