منصور اوجی

منصور اوجی، شاعر معاصر ایرانی، در سال ۱۳۱۶ در شهر شیراز دیده به جهان گشود. او پس از گذراندن تحصیلات دانشگاهی در رشته‌های فلسفه، علوم تربیتی و زبان و ادبیات انگلیسی، به زادگاهش بازگشت و به تدریس پرداخت. اما اوجی به تدریس بسنده نکرد و عشق به شعر او را بر آن داشت تا تدریس را رها کرده و تمام وقت خود را وقف سرودن شعر کند.

اوجی با سرودن اشعار کوتاه و روان، جایگاه ویژه‌ای در میان شاعران معاصر ایران پیدا کرد. او با نگاهی عمیق به زندگی و طبیعت، مضامین عاشقانه، اجتماعی و فلسفی را در قالب شعر بیان می‌کرد. از ویژگی‌های بارز شعر اوجی می‌توان به سادگی زبان، تصویرسازی‌های بدیع و تأثیرپذیری از ادبیات کلاسیک فارسی اشاره کرد. آثار متعدد اوجی در حوزه شعر، ترجمه و پژوهش، نشان از تلاش مستمر او برای غنی‌سازی ادبیات فارسی داشت. به پاس خدمات ارزنده‌اش به ادبیات ایران، در سال ۱۳۹۶ نشان درجه یک هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به او اعطا شد.

برخی آثار:

▪︎ دفتر گمشده 

▪︎ حرفی برای گفتن 

▪︎ يك عمر شاعری

▪︎ شاعر لحظه ها

▪︎ باغ شب 

▪︎ خواب درخت و تنهایی زمین 

▪︎ شهر خسته 

▪︎ این سوسن است که می‌خواند 

▪︎ مرغ سحر

منصور اوجی در ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۰ درگذشت و فقدان او ضایعه‌ای بزرگ برای ادبیات ایران به شمار می‌رود. آثار ماندگار او همچنان الهام‌بخش بسیاری از شاعران جوان است.