1.00
(1)رایحسین صفاری‌دوست، شاعر برجسته ایرانی، در سال ۱۳۲۸ در قزوین متولد شد. نخستین گام او در عرصه شعر با انتشار مجموعه "فصلی از شکفتن" در سال ۱۳۵۴ رقم خورد. طی سالیان متمادی، صفاری‌دوست بیست مجموعه شعر ارزشمند را به جامعه ادبی ایران تقدیم کرد.
صفاری‌دوست که بیش از چهار دهه از عمر خود را وقف شعر و ادبیات کرد، شاگرد مکتب نیما یوشیج بود و به شعر نو اعتقاد راسخ داشت. او معتقد بود که شعر باید بیانگر احساسات و اندیشه‌های شاعر باشد و نیازی به توضیح و تفسیر ندارد. سبک شعر صفاری‌دوست، ساده و روان بود و به همین دلیل، شعرهای او برای عموم مردم قابل فهم بود. او در شعرهایش به مسائل اجتماعی و مشکلات مردم توجه ویژه‌ای داشت و سعی می‌کرد صدای آن‌ها را به گوش دیگران برساند. طبیعت نیز در شعرهای او حضوری پررنگ داشت و نمادی از زیبایی و پاکی بود.
برخی آثار:
"مهمانی سنگ‌ها"
"نهال"
"کوچه‌های بی‌عابر"
"اندیشه‌های زخمی"
دوجلدی "با نیما و دیگران"
"این جا ستاره ها همه می سوزند"
در سال‌های اخیر، صفاری‌دوست به دلیل بیماری‌های مختلف، از جمله دیابت و سکته مغزی، کمتر در عرصه ادبیات فعال بود. سرانجام، پس از دو سال تحمل بیماری، در ۳۰ تیر ماه ۱۳۹۹ در تهران دار فانی را وداع گفت. فقدان حسین صفاری‌دوست، ضایعه‌ای بزرگ برای ادبیات ایران بود. او شاعری متعهد و مردمی بود که با شعرهایش به دل‌های بسیاری نفوذ کرد. شعرهای او همچنان الهام‌بخش بسیاری از شاعران جوان است و یاد و نامش در تاریخ ادبیات ایران جاودان خواهد ماند.
