فریدون مشیری

فریدون مشیری در سی‌ام شهریور ماه سال ۱۳۰۵ در تهران چشم به جهان گشود. پدرش، ابراهیم مشیری، از افشارهای همدان بود و مادرش قمرالسادات طباطبایی از سادات طباطبایی یزد بود. از همان دوران کودکی به شعر و ادبیات علاقه داشت و سرودن شعر را از سنین نوجوانی آغاز کرد. اولین مجموعه شعر: "تشنه توفان" در سال ۱۳۳۴ را  سرود. وی از بنیانگذاران شعر نو فارسی است.

تحصیلات و شغل:

تحصیلات: لیسانس ادبیات فارسی از دانشگاه تهران
شغل: کارمند در وزارت آموزش و پرورش، کارمند در رادیو و تلویزیون، سردبیری مجله "یغما"
 

مشیری در طول زندگی پربار خود، به سرودن شعر در قالب‌های مختلف از جمله غزل، مثنوی، نیمایی و نو پرداخت. او در اشعارش به مضامین مختلفی از جمله عشق، طبیعت، وطن، مسائل اجتماعی و فلسفی می‌پرداخت.زبان ساده و روان، استفاده از تشبیهات و استعارات زیبا و لحن صمیمی و گرم از ویژگی‌های بارز شعر مشیری است. او به خاطر اشعار عاشقانه‌اش بسیار مورد محبوبیت مردم قرار گرفت و به لقب "شاعر عشق" مشهور شد.

علاوه بر شعر، مشیری در زمینه ترانه‌سرایی و روزنامه‌نگاری نیز فعالیت می‌کرد. او با نشریات مختلفی از جمله "کاوه"، "یغما" و "اطلاعات" همکاری داشت.

مشهورترین آثار:

·        تشنه توفان (۱۳۳۴)

·        نغمه‌های زخمی (۱۳۳۶)

·        آتش و دود (۱۳۴۰)

·        همیشه با مردم (۱۳۴۷)

·        موج و مروارید (۱۳۵۶)

·        گوهری از صدف (۱۳۶۳)

·        هزار نغمه عاشقانه (مجموعه اشعار، ۱۳۷۸)

برخی از ترانه‌های محبوب مشیری نیز عبارتند از:

·        ایران من

·        آمد بهار

·        گل‌های رنگارنگ

·        بوی عیدی

·        مادر من

مرگ:

فریدون مشیری در تاریخ ۳ آبان ۱۳۷۹ در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

میراث:

فریدون مشیری یکی از برجسته‌ترین شاعران معاصر ایران است. او با اشعار زیبا و پرمغز خود، جایگاه ویژه‌ای در قلب مردم ایران پیدا کرد.آثار مشیری هنوز هم مورد اقبال خوانندگان شعر فارسی است و اشعار او توسط خوانندگان بسیاری به ترانه تبدیل شده است.