حسن و دل
محمد بن یحیی فتاحی نیشابوری (سیبک نیشابوری)
محمد بن یحیی فتاحی نیشابوری، مشهور به سیبک نیشابوری، از شاعران و ادیبان معروف قرن نهم هجری است. او در علوم مختلف زمان خود، از جمله ادبیات، خط و خوشنویسی، تبحر داشت. "حسن و دل" مشهورترین اثر اوست و آثار دیگری مانند "دیوان اشعار"، "ده نامه"، "شبستان خیال" و "گلستان لغات" نیز از او به یادگار مانده است.
"حسن و دل" داستانی تمثیلی و عاشقانه از عشق شاهزاده "دل"، فرزند عقل، به شاهزاده "حسن"، فرزند عشق، است. این مثنوی در سال ۸۴۰ هجری قمری به اتمام رسیده و از آثار برجسته ادبیات فارسی در دوره تیموری به شمار می‌رود.
"حسن و دل" از منظومه‌های برجسته ادبیات فارسی در دوره تیموری است که به دلیل داستان جذاب، زبان پخته و استفاده از صنایع ادبی مختلف، مورد توجه شاعران و منتقدان قرار گرفته است. این مثنوی سرشار از تعالیم اخلاقی و عرفانی است و عشق را به عنوان والاترین مقام انسانی به تصویر می‌کشد.
