نمایشنامه‌ی #من_و_خاله_جانم ماجرای مردی به نام کِمپ هست که نامه‌ای از طرف خاله‌ی خود دریافت می‌کند که در آن نامه نوشته شده که سریعا کمپ به دیدن خاله برود. کمپ که سال‌هاست خاله‌ی خود را ندیده، با بی‌میلی کار خود را رها می‌کند و به دیدن خاله می‌رود. کمپ به تعریف تمام ماجراهای کودکی و سرخوردگی‌هایش می‌پردازد. او از نحوه‌ی رفتار آدم‌ها با هم، مُردن، جایگاه فرزند در خانواده و... می‌پردازد و خاله فقط گوش می‌دهد...لحن کمپ و حرف‌هایش طنز است ولی از نوع تلخ.نمایشنامه‌ی این نویسنده‌ی کانادایی بارها روی پرده رفته و به بیش از بیست زبان در دنیا ترجمه شده است.

احتمالن دیدن خود نمایش‌ باید جذاب‌تر از کتاب باشه. حداقل من اینطور فکر میکنم.

روابط توخالی، تنهایی، توقع، سرگشتگی، دریدگی، منفعت‌طلبی و در نهایت سر خم کردن برابر ذات انسانی...

کاش میتونستم نمایشش رو هم ببینم! خوب به هویت اجتماعی-ارتباطی ادما پرداخته بود

«تنها چیزی که من می‌خواستم یک نشانه بود. یه حسی یه جایی تو هوا، از یه کسی، اون‌جا، که به فکر من باشه.»