گابریل‌گارسیا مارکز

گابریل خوزه گارسیا مارکز (۶ مارس ۱۹۲۷ – ۱۷ آوریل ۲۰۱۴) رمان‌نویس، نویسنده، روزنامه‌نگار، ناشر و فعال سیاسی کلمبیایی بود. او بین مردم کشورهای آمریکای لاتین با نام گابو یا گابیتو مشهور بود و پس از درگیری با رئیس دولت کلمبیا و تحت تعقیب قرار گرفتنش در مکزیک زندگی می‌کرد. مارکز برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۲ شد. او را بیش از سایر آثارش به خاطر رمان صد سال تنهایی چاپ ۱۹۶۷ می‌شناسند که یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های جهان در سبک رئالیسم جادویی است. 

 مارکس در آراکاتاکا، کلمبیا، به دنیا آمد و در میان خانواده‌ای از زمین‌داران و بازرگانان بزرگ بزرگ شد. او در سن هشت سالگی به مادربزرگش سپرده شد که او را با داستان‌های محلی و افسانه‌های ماوراء طبیعی آشنا کرد. این تجربیات اولیه تأثیر عمیقی بر رویکرد مارکز به داستان‌گویی گذاشت.

 مارکس در سال ۱۹۴۷ در دانشگاه ملی کلمبیا در بوگوتا حقوق خواند. او در طول تحصیل خود به روزنامه‌نگاری نیز علاقه‌مند شد و شروع به نوشتن برای روزنامه‌های محلی کرد. در سال ۱۹۵۵، او به عنوان خبرنگار برای روزنامه «ال اسپکتادور» در بوگوتا استخدام شد. او اولین رمان خود، «عشق در زمان وبا»، را در سال ۱۹۶۶ منتشر کرد. این رمان موفقیت تجاری و انتقادی را به همراه داشت و به شهرت مارکز کمک کرد. مارکس در طول زندگی خود چندین رمان، مجموعه داستان کوتاه، نمایشنامه و فیلمنامه دیگر نیز نوشت. از دیگر آثار برجسته او می‌توان به «هفده انگلیسی مسموم»، «از عشق و شیاطین دیگر»، «کسی به سرهنگ نامه نمی‌نویسد» و «عشق سال‌های وبا» اشاره کرد.

 گابریل مارکز در سال ۲۰۱۴ در سن ۸۷ سالگی در مکزیکوسیتی درگذشت. او یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم بود و آثارش به الهام بخشیدن و تغییر دیدگاه مردم در سراسر جهان کمک کرد.