نام ادموند هوسرل اغلب با کتاب تأملات دکارتی گره خورده است. کتابی که در آن، هوسرل توضیح می‌دهد که چگونه از طریق نگاه پدیدارشناسانه می‌توان تجربه‌ی اگو را توضیح داد. بیشتر علاقه‌مندان به فلسفه، او را به عنوان بنیان‌گذار یک روش فلسفی به نام پدیدارشناسی می‌شناسند. هرچند هوسرل در مقایسه با شاگردان خود نظیر هایدگر، سارتر و مرلوپونتی در زمینه‌ی مطالعات فلسفه اخلاق به نتایج مطلوبی دست نیافت که شاید یک علت عمده آن، رویکرد منطقی و ریاضی‌وار او در فلسفه و علاقه‌ی ناچیز او به مباحثی مانند اخلاق، رستگاری و وجود خدا باشد‫.

کارهای هوسرل البته از همان بدو پیدایش، آماج انتقاد فلاسفه پست‌مدرن قرار گرفته است. به ویژه می‌توان از انتقادات تمام‌نشدنی امانوئل لِویناس، ژاکوب دمدا، ژان پل سارتر و نویسنده کتاب حاضر، یعنی ژان فرانسوا لیوتار نام برد که البته همگی این منتقدین، آثار هوسرل را از چشم‌انداز هایدگر مورد بررسی قرار داده‌اند. به طور دقیق‌تر، دمدا بارها از هوسرل برای ساده‌انگاری از مفهوم حضور در فلسفه هوسرل انتقاد کرده است و لویناس، تعریف وی از پدیدارشناسی را مانعی برای گسترش مفهوم 'دیگری' در فلسفه می‌داند‫.

کتاب حاضر به معرفی و نقد مختصری از کارهای هوسرل می‌پردازد. این کتاب در دهه پنجاه قرن گذشته به چاپ رسید و سریعا مورد استقبال مخاطبین قرار گرفت. رویکرد لیوتار دو بخش دارد. بخش اول به مرور روش فلسفی هوسرل با تمرکز بر کتابهای پژوهش‌های منطقی و تأملات دکارتی می‌پردازد. در فصل دوم، نویسنده تلاش کرده است تا تاثیر تحلیل پدیدارشناسانه را در سه حوزه مجزای فکری مشخص کند: روانشناسی، جامعه‌شناسی و تاریخ. این دو فصل با یک بخش کوتاه که افکار هوسرل را با آراء هگل مقایسه می‌کند به هم مربوط شده‌اند. کتاب با یک پیشگویی از اورمیستون آغاز می‌شود تا خواننده را با کار لیوتار و اهمیت آن در حوزه‌ی پدیدارشناسی و پست‌مدرنیسم آشنا کند. اورمیستون، البته به نکات ارزشمندی اشاره می‌کند، فی‌المثل می‌گوید که از منظر لیوتار، پدیدارشناسی، تلاشی در جهت بهبود یافتن بشریت است هرچند نتیجه‌گیری او مبنی براینکه کتاب لیوتار 'پدیدارشناسی پدیده‌شناسی' است، نمیتواند قانع کننده باشد‫.

کتاب با این ایده آغاز می‌شود که هوسرل ابتدا موضوع اصلی پدیدارشناسی خود را آگاهی قرار می‌دهد و این امر باعث شده است که بسیاری، کار او را نوعی شناخت‌شناسی تلقی کنند. سپس این نکته بیان می‌شود که هرچند رویکرد آغازی هوسرل متوجه آگاهی استعلایی است اما او در آثار متأخر خود از این آگاهی‌شناسی یا اگولوژی فراتر رفته و موضوع جهان‌زندگی یا زیست‌جهان [یعنی جهان آن‌چنان که توسط فرد زیسته می‌شود و نه این که مجزای از انسان وجود دارد] را موضوع پدیدارشناسی دانسته است‫.

کتابی نسبتا سخت خوان بود. ترجمه کتاب خیلی روان و شفاف نبود. با این اوصاف کتاب به بررسی مقوله ی پدیده شناسی در آثار کسانی هوسرل، هایدگر، سارتر و... می پردازد.از جمله مباحث جالب این کتاب بحث رابطه ی پدیده شناسی با روان شناسی، علوم اجتماعی و تاریخ بود.