اسب‌های آسمان خاکستر می‌بارند

1. نغمه ثمینی جزو غیر قابل پيش بينی ها در عرصه ی قلمه، گاهی چیزهایی رو میکنه که در مخیله ی آدم نمی گنجه. جوری عبارات رو کنار هم قرار ميده، جوری جملات رو میسازه و بکار ميگيره که تماما حس مورد نظرش در اون لحظه از داستان رو القا میکنه.

2. اسب های آسمان خاکستر میبارند ، داستان سیاوش است. اما به هیچ وجه ی تکراری نیست، هیچ جای دیگری هم این داستان شنیده نشده. نه داستان مرگ سیاوش است، نه داستان رابطه اش با دو زنش، نه داستانش با سودابه و کاووس، پدرش. داستان، گذر سیاوش از آتش است، داستان، درگیری مالیخولیایی سیاوش با خودش - در آتش - است.

3. این حجم از تلفیق تخیلات بکر و عمیق با اسطوره در نمایشنامه های ایرانی کم نظيره. تعبیر ثمینی از سیاوش و اتفاقش، کاملا گره خورده با دغدغه و بحران انسان معاصره و این نشان از هوشمندی و پختگی اندیشه نغمه ثمینی ميده.

در درجه‌ی اول این کتاب رو خوندم چون نغمه ثمینی استاد منه و حس خوبی نداشتم از اینکه تا حالا نمایشنامه‌هاش رو نه خوندم و نه دیدم! :)))
اما خوشحالم که خوندم، نمایشنامه‌ روایت جذاب و جالبی از سیاوش ارائه می‌ده و بخش جالبی هم برای روایت انتخاب کرده، درون آتش! البته به نظرم این کار روی صحنه زیباتر بود و چه بد که این نمایشنامه رو من روی صحنه ندیدم.
نکته‌ی دیگه‌ای که حین خوندم این نمایشنامه به نظرم اومد اینه که نمایشنامه‌نویسان ایرانی اکثراً توی حیطه‌ی تاریخ-افسانه‌ی کشورمون یه اثر دارند و به نظرم می‌شه گفت این یک ژانر توی تئاتر ما شده و از بیضایی و ساعدی تا قطب‌الدین صادقی و نعیمی و رضایی راد و ثمینی ادامه پیدا می‌کنه و فکر می‌کنم نویسنده‌های نسل من هم این کار رو ادامه بدن (همونطور که بین بعضی بچه‌ها چنین علایقی رو می‌بینم). اما کار جالبی که ثمینی کرده بود این بود که این نمایشنامه رو با حفظ ژانر تو حیطه‌ی پست مدرن پیاده کرده بود و یک شکل وهم‌گونه بهش داده بود برخلاف آثاری که قبلاً خونده بودم و سعی می‌کرد روایتی واقعی‌تر از تاریخ داشته باشه... همچنین این نمایشنامه من رو از لحاظ فرم و جابجایی شخصیت‌ها و نوع برملا کردن رازها من رو به شدت یاد «مرگ یزدگرد» بیضایی می‌انداخت.

نمایشنامه ای سمبلیک اقتباس شده از شاهنامه که به قصه ی سیاوش میپردازه... زبان نظم گونه از ویژگی نماطشه و برش خاصی که از قصه انتخاب کرده که وقایعی هست که برای سیاوش در بزنگاه حضور در آتش میوفته

اولین کتابی بود که از ثمینی میخوندم و لذت بردم

بقول خودش وقتی داستان سودابه تکراری بود رابطه سیاوش و دو همسرش به هیجانم نمی آورد و خیانت گرسیوز در جهان خیانت ها تاثیری نمیگذاشت
خیال انگیز ترین گوشه داستان سیاوش را همین گذرش از آتش دیدم
فکر کردم چه سفر غریبی میتواند باشد اگر در آتش عاشق بشود

نمایشنامه ای است مملو از آیین و اسطوره و شرق که نگاهی طعنه آمیز و تلخ به وضعیت جهان دارد.

از متن کتاب :

تو سردار، تو گفتی برو! و من به جنگ درآمدم...جنگ است مرد، بکش... کشتن! اولش فکر می کنی که سخت است، که نمی توانی، که نمی شود. بعد می بندی چشم هایت را. می زنی. خون می پاشد. این جا، روی گونه چپت... تنها شنیدن ناله ی اولین قربانی ست که سخت است. دومی بی تفاوت. سومی، جذاب. برای چهارمی، این تویی که له له می زنی....

صفحه 30

اسطوره ها همیشه برای من جذاب بودن و هستن و این بار نگاهی که ثمینی به سیاوش انتخاب کرده بود رو دوست داشتم. گذر از آتش؛ سیر این گذشت و حضور و ارتباط اون شخصیت ها با سیاوش و حالت های پیش گویانه.

از نغمه ثمینی کارهای بهتری هم خونده‌ام و چون توقعم ازش بالاس این امتیاز رو میدم، البته میدونم جز اولین کاراشه ولی من دارم به عنوان مخاطب میخرم و میخونم و ... خیلی از جاها دیالوگ های خیلی زیبایی استفاده میشه و مشکل من با روایت کتابه که خیلی قوی نیست؛ همینطور با شخصیت اصلی که خیلی بهش پرداخته نشده ...

مادر: آرام ! از اینجا که منم، که آسمان هفتم است، دو گام مانده تنها تا خوابگاه خدا، و خوابیده خدا.
سیاوش: این همه صدا، این جا، روی زمین، کافی برای شکستن هر خوابی… صدای خون که می چکد، چکه چکه، از روزن سقفهای خزه بسته و منفذ دیوارهای مخروب و هر کجا که تن یک قربانی پاره پاره می شود… می چکد … ریز کشدار… چکه چکه !

اسب های آسمان خاکستر می بارند … نغمه ثمینی … ۱۵

روایتی جذاب و نو از سیاوش که از نمایشنامه نویس خلاقی مثل نغمه ثمینی بعید نبود و مرا بسیار به وجد آورد

جالب بود، خوشم اومد، تو دوتا اثری که از خانوم ثمینی خوندم اساطیر نقش پررنگی داشتن.

کتاب خوبی هست، ارزش خوندن داره، دوبار خوندن حتی

نمایشنامه ای هست درباره داستان گذر سیاوش از آتش، با اشاره به اتفاقات بعدی که در زندگی سیاوش رخ میده
در واقع به نظر نویسنده نویسنده سرنوشت و آینده سیاوش توی آتش رقم میخوره

با اضافه شدن عشق و ماجراهای آینده سیاوش، داستان بار دراماتیکش بیشتر شده

نمی‌دونم توی ایران اجرا شده یا نه، ولی بعید می‌دونم به خاطر روابط موجود در نمایشنامه و شخصیت های زن روی صحنه رفته باشه