کتابی برای سفر در زمان.
در بستری از شراب و مستی و رقص و نور و موسیقی، میان خطوط موازی عشق و نفرت، در سفر حسرت‌برانگیزی از شب‌های خنک پیاده‌روی در پاریس به ظهر داغ هیجان‌انگیزی وسط میدان گاوبازی پامپلونا، از کافه سلکت و هتل کریون به باغ‌های انگور بایون و آبتنی در ساحل سن‌سباستین؛
روایتی داریم از نسل گمشده‌ی پس از جنگ جهانی اول. وقتی تمام ایده‌آل‌ها و اخلاقیات انسانی وَ آن چشم‌انداز آرمانی بشری در جنگی خشن و متحیرکننده نابود شده است، حالا زندگی جوانانی را به تماشا نشسته‌ایم که در پوچی پس از این فاجعه‌ی انسانی غوطه‌ورند.
اینکه هرکدام چطور جسم یا روحشان از آن دوره زخم برداشته است، چطور از ارتباطات عمیق می‌گریزند و احساساتشان را سرکوب میکنند وَ حالا در عین حال که خود را به بی‌خیالی می‌زنند گاهی آن غمِ عظیم، آن شکاف بزرگ بین گذشته و حال چون نهنگی از دریای وجودشان سر بر می‌آورد و آن آرامش تصنعی را آشفته میکند.
این اولین رمان همینگوی است. نثر سرراست و موجز او کم‌کم دارد شکل میگیرد اما قدرت توصیف و قصه‌ساختن از هر عنصر ساده‌ای را مثل همیشه بین سطرسطر آن می‌توان پیدا کرد.
شاید این کتاب در برخورد سطحیْ کتابی کم‌مایه و سخیف به‌نظر برسد اما طبق قاعده‌ی کوه یخ همینگوی هرچه پیرامون آن تحقیق و تحلیل و بازخوانی صورت بگیرد طعم خوش نمادها و الگوهای نهفته، وضوح بیشتری برای مخاطب پیدا میکند.
اما در هر حال برای هر خواننده‌ای که گذرش به آن بیفتد پر از لذت‌هایی کوچک و واقعی‌ست. مثل رونوشتی از خود زندگی. مثل طبیعتی سخت اما باشکوه.
