نشان اهل خدا

عنوان کتاب موضوع و محتوایش را روشن می‌کند؛ عرفان ایرانی. گوشه‌هایی از سنت عرفانی ایران در ادبیات فارسی شرح و معرفی شده‌است. خواندنش برای مخاطب عمومی علاقه‌مند احتمالاً خیلی مفید باشد (نویسنده هم احتمالا به همان گروه نظر داشته). روان نوشته شده و نثرش بویی از نثر استاد محبوبش، زرین‌کوب، ندارد. نویسنده با سنت عرفانی همدل است؛ همدلانه می‌نویسد و حتی با رنگ‌وبویی از شیفتگی.
تقریباً تمامی مقاله‌ها بر روی متن متمرکزند و هدف نویسنده بوده که متن‌ها را بشکافد و نگاهی معیار و رایج به موضوعات آن‌ها را معرفی کند. خلاصه، کتابِ «خوش‌خوانی»ست.