خیال پردازی های رهروِ تنها

این کتاب را میتوان بعد از اعترافات خواند یعنی ادامه همان تفکرات است البته بی خیالتر و آرام تر - روسو آخرهای عمر خود را طی می کند و حوصله ثابت کردن چیزی به کسی ندارد حتی حوصله تفکر و بحث کردن با مردم هم ندارم البته در این کتاب هم نظریاتش پر خوصوص آرامش و شادی و زندگی جالبه
روسو با این کتاب تمام میشود.
کتاب قرارداد اجتماعی آخرین کتابی است که حتما باید از روسو بخوانم

به این کتاب به دلیل استعداد آشکار روسو ۳ ستاره میدم. راستش نمی توانم آن را بالاتر ارزیابی کنم ، روسو ریشه عقلانی سازی ، نسبی گرایی و عزت نفس متورم امروزی است. ناامیدکننده ترین نکته در مورد خواندن این مطلب این است که ریشه در احساس ارزشمند بودن و پارانویای او دارد. او در زمان خودش واقعاً هم دوست داشتنی بود و هم منفور. مرا در زمره کسانی بشمار که منفور بودند. توجیهات او برای اقدامات مشکوک خود ، از جمله رها کردن فرزندان خود ، در حالی که ابراز عشق خود به کودکان ، با مضحکه هم مرز است. شگفت آور است که مردم فریب هدیه دادن کلمات او را می خورند و پوچی پیام او را نادیده می گیرند.

ترجمه خیلی بد و نچسب
خود محتوای کتاب شدیدا در قلبم نشست. ولی جنس این کتاب یه جور نوشتن برای دل خوده. یه آدم پیر و خسته از جهان که بدون اینکه بخواد سعی کنه این کتاب رو برای هدف خاصی یا کس خاصی بنویسه، یجورایی برای تخلیه‌ی دلش نوشته. و خیلی جاها باهاش همدردی کردم. وقتی هم خوندم که خودم هم در فضای درونی دردناکی بودم، و این خودش تاثیر گذاشت رو طوری که درک کردم نوشته هاش رو. حس میکنم اگه خیلی با احساسای نویسنده آدم همراه نباشه وقتی داره میخونه کتاب همه معنیشو از دست میده.

کتاب حدود سیصد صفحه است. یک سومشو خوندم. یه دفعه به خودم اومدم. گفتم توی این صد صفحه چی گیرت اومده؟ چه چیزی یاد گرفتی؟ چه لذتی از خوندن چس ناله های توام با آروغ غرور ژاک روسو بردی؟
خلاصه که گذاشتمش کنار. اصلنم دوست نداشتم.

بعد از بیست سال تجربیات تلخ آنچه طبیعت در من بودیعت گذاشته بود، تغییر یافت. دیگر نمی توانم خدمت خوبی را که به من می کنند با حُسن نظر استقبال کنم. زیرا فکر می کنم هر خدمتی که به من می کنند دامی است که برای من گسترده اند و در زیر نقاب این خدمت جنایتی مخوف نهفته است ...

معمولا با شنیدن نام روسو به یاد انقلاب کبیر فرانسه ، اندیشه ها و نظریات سیاسی و فریاد عدالت خواهی و برابری می افتیم اما با خواندن این کتاب به کلی روسو را آدمی دیگر می پنداریم
نه از هیاهوی فلسفه و سیاست در این جا خبری است و نه هیچ پیامی از انقلاب
تنها روسو است و دل زخم دیده او از جماعت -چونان که در سرتاسر کتاب گلایه خود را اظهار میکند- و تلاش او برای بهتر شدن
و روسو را در قامت فردی به کلی دگر میابیم
در قامت انسانی عارف به مانند آن جا که میگوید : خوشا به حال من اگر با عروج از نردبان فضایل باطنی ، راه آن را بیاموزم که نه بهتر از آنچه به دیا آمده ام -که خود محال است-بلکه با فضیلت تر از آن از جهان بیرون شوم

روسو خود را درون گرا و حقیقت جو می شناساند و در پی کشف خود، خسته از مردمان حال آنکه معتقد است فرار از دست مردمان بهتر است تا متنفر بودن از آنان
روسو در این جا از طبیعت می گوید از گل ها و درختان و دریاچه ها
از لذت شنیدن صدای آب گرفته تا لذت شناخت گیاهان
و از خیال می گوید و از خیال پروری و آن را تنها کاری می داند که در اواخر عمرش مایه آرامشش گشت�� است


بهل تا مردمان و سرنوشت هر چه از دستشان بر می آید بکنند

کتاب "رویاپردازی های گردشگری تنها" اثر ژان ژاک روسو طنین انعکاس انسان در طبیعت است که به او اجازه بازیابی اعتبارش را می دهد، بیان شدید من است به مثابه نشانه ای از فلسفه درون گرایی، و طرد ارتجاعی دنیای مدرن که همانند شیئی فاسد قضاوت شده است.
"رویاپردازی های گردشگری تنها" جستجوی خودی است که سرگردانی هایش در طبیعت بسیار به کارش می آید.
در این اثر طبیعت به عنوان پناهگاهی حقیقی از واقعیت در برابر فراز و نشیب دنیای بد، بیهوده و وسوسه انگیز شهری، در برابر طوفان این دنیا معرفی شده است و در این مکان دنج و دور از دگران است که روسو از نور آرامش و آزادی لطیف طبیعت پرده برمی دارد.
برگرفته از متن کتاب:
"باید که باقی عمر را به خود مشغول شوم زیرا تنها در وجود خود، امید و آرامش را می یابم. همه چیز را فدای لطافت گفتگو با روح و جانم می نمایم زیرا تنها چیزی ست که انسان ها نمی توانند آن را از من بربایند."
"سرچشمه خوشبختی واقعی در درون است و انسان ها نمی توانند کسی را که می داند می خواهد خوش بخت باشد نگون بخت کنند."